Οι πρώτες προσεγγίσεις με άτομα του άλλου φύλου είναι συνήθως αδέξιες. Τα αγόρια μπορεί να είναι επίμονα και πιεστικά ή υπερβολικά ιπποτικά και να αναζητούν κατευθείαν την σεξουαλική εμπειρία. Ή αντίθετα να κυριαρχούνται από την άποψη ότι μόνο η συνείδησή μας είναι υπαρκτή και ότι ο υλικός κόσμος είναι μόνο προϊόν των αισθήσεων, των παραστάσεων μας και των αντιλήψεών μας. Τα κορίτσια ενώ δείχνουν αρχικά ενδιαφέρον για τα αγόρια της ηλικίας τους, στη συνέχεια στρέφονται σε μεγαλύτερα αγόρια, τα οποία φαίνονται πιο ώριμα και ενδιαφέροντα. Μάλιστα τα κορίτσια αναζητούν λιγότερο την καθαρή σεξουαλική εμπειρία και πιστεύουν περισσότερο στον έρωτα… και ενώ είναι τρελά ερωτευμένοι και οι δύο, μέσα σε λίγο διάστημα όλα γίνονται συντρίμμια!
Γιατί άραγε; Τι να σου πω... Ωστόσο νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γνωρίσεις τα 5 στάδια στη σχέση ενός ζευγαριού:
1. Το στάδιο της εξιδανίκευσης. Εδώ πιστεύεις ότι ο άλλος είναι ο ωραιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο καλύτερος, ο τελειότερος. Το ιδανικότερο πρόσωπο για σένα. Νοιώθεις μια απέραντη ευτυχία. Μιλάς με ενθουσιασμό. Αισθάνεσαι ότι η ζωή σου απέκτησε νόημα. Νιώθεις τρελά ερωτευμένος και θέλεις να είσαι ασταμάτητα κοντά στο ταίρι σου, τυφλωμένος καθώς είσαι. Ψεγάδι δεν βλέπεις πάνω του. Δεν μπορείς να σκεφθείς την ζωή σου χωρίς αυτόν...
2. Το στάδιο της προσγείωσης. Εδώ βλέπεις ότι ο άλλος δεν είναι αυτός που ονειρευόσουν, δεν είναι αυτός που φανταζόσουν, αυτός που θα ήθελες να είναι... Και μονολογείς με μια δόση απογοήτευσης: “Δεν είναι αυτός που περίμενα. Πίστευα ότι... αλλά...” Έτσι η εξιδανίκευση υποχωρεί, ο ενθουσιασμός μειώνεται και αρχίζει ο θυμός, η ένταση, η απογοήτευση... Το ερώτημα εδώ είναι: Είσαι ερωτευμένος με αυτό που πραγματικά είναι ο σύντροφός σου ή με αυτό που θα ήθελες να είναι;;; Έλα ντε...
3. Και τώρα περνάμε στο τρίτο στάδιο. Η απογοήτευση αυξάνει και ο καθένας παίρνει την απόφαση να επέμβει δυναμικά: “Θα του/της πω τι με ενοχλεί και θα του/της ζητήσω να το αλλάξει” ή “θα τον/την αλλάξω”, “θα τον/την στρώσω εγώ”. Έτσι οι συζητήσεις αρχίζουν. Οι διαφωνίες αυξάνονται. Οι τσακωμοί δυναμώνουν και γίνονται πιο έντονοι... Η προσπάθεια αλλαγής αρχίζει, αλλά μάταια... Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απογοήτευση που συνεχώς μεγαλώνει. Μεγαλώνει το ίδιο και ο θυμός και τέλος έρχεται η απόγνωση...
4. Και μπήκαμε στο δύσκολο τέταρτο στάδιο. Αυτό είναι και το καθοριστικό, αλλά και το πιο επικίνδυνο. “Δεν γίνεται τίποτα, μάταια παλεύω. Δεν αλλάζει με τίποτα...είναι κολλημένος/η”. Κι εδώ υπάρχουν τρεις λύσεις: α. Ο χωρισμός, β. η συνέχεια μιας συμβατικής σχέσης ή γ. η συνέχεια πάνω σε νέες βάσεις με άλλους όρους και προοπτικές.
5. Το πέμπτο στάδιο. Λίγα ζευγάρια το διανύουν διότι και αυτά που επιλέγουν την τρίτη λύση. Εδώ γκρεμίζονται οι χάρτινοι πύργοι. Τελειώνουν τα ψέματα και οι φαντασιώσεις. Εδώ αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι και παλεύεις να καλλιεργήσεις τη σχέση σου. Να βαθύνεις την σχέση σου.
Αυτό συμβαίνει με όσους θέλουν να πάρουν στα σοβαρά μία σχέση και το ενδιαφέρον τους δεν περιορίζεται μόνο στο ερωτικό κομμάτι. Οι υπόλοιποι προχωρούν για άλλες εμπερίες, οι οποίες δεν είναι πάντα ευχάριστες...
Οι νέοι σήμερα ξεκινούν τις σεξουαλικές δραστηριότητες σε μικρότερες ηλικίες σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές. Αυτό ὀμως δε σημαίνει ότι είναι ὠριμοι για αυτό. Συγκεκριμένα, όταν θες να γευθείς ένα φρούτο που δεν είναι ώριμο τότε όχι μόνο δεν θα το απολαύσεις, αλλά θα σε αποτρέπει παντελώς να το ξαναδoκιμάσεις. Το σίγουρο είναι ότι οι σημερινοί έφηβοι δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά ανάμεσα στο έρωτα και την αγάπη. Μπερδεύουν και τις δύο έννοιες πιστεύοντας ότι είναι το ίδιο πράγμα.
Οι νέοι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο προσφέροντας δήθεν “αγάπη”, αλλἀ περισσότερο τον εαυτὀ τους θέλουν να ικανοποιήσουν... Μάλλον για “φάση”, όπως την ονομάζουν ενδιαφέρονται, παρά για κάτι άλλο. Η αγάπη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, διότι θέλει χρόνο και κόπο για να αναπτυχθεί. Δεν είναι προϊόν έξωτερικής έλξης και εμφάνισης, αλλά αγάπης του εσωτερικού κόσμου του άλλου προσώπου. Η αγάπη είναι θυσία κι όχι ερωτική ικανοποίηση.
Τελικά ο άλλος τι είναι; Πρόσωπο αγάπης ή πρόσωπο χρήσης; Κοίταξε γύρω σου. Πόσα παιδιά έχουν χάσει το χαμόγελό τους; Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική αγάπη; Δυστυχώς οι γονείς τους δεν τα έμαθαν, ούτε να αγαπούν ούτε μπορούν να ερωτευτούν. Και αυτό μπορείς να το μάθεις τώρα, σε αυτή την ηλικία.
Αν τώρα σε αυτή την ηλικία βλέπεις τον άλλο σαν αντικείμενο χρήσης έτσι θα τον βλέπεις και μετά. Δεν θα μάθεις ποτέ πώς να αγαπάς, πώς να ερωτευτείς, πώς να χαρείς, πώς να μοιραστείς. Θα είσαι πάντα δυστυχισμένος και μπερδεμένος σε αυτόν τον τομέα.
Όμως, η καλύτερη “συνταγή” για την αγάπη είναι ο ύμνος της αγάπης, όπως τον έχει γράψει ο Απ. Παύλος στην Αγία Γραφή (A´ Κορ, κεφ. 13).
“Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμή της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.
Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει”.
Αφού λοιπόν διαβάσεις το παραπάνω κείμενο, πες μου τώρα αγαπάς; Μάλλον όχι ε; Οπότε τουλάχιστον μην ξεφτιλίζεις την έννοια της αγάπης και μην χρησιμοποιείς την λέξη αυτή χωρίς νόημα!
Η Εκκλησία, πάντως, τάσσεται υπέρ της άποψης ότι ο έρωτας είναι το συμπλήρωμα της αγάπης και μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο εντός του ευλογημένου και νόμιμου Ορθόδου Γάμου, όπως λέει η παράδοσή της. Μέχρι τότε ο άνθρωπος ωφείλει να παραμείνει αγνός στην ψυχή και στο σώμα. Τη λέξη «γάμος» σήμερα την κατανοούμε αποσπασματικά, ως σχέση του ανδρός με τη γυναίκα. Η γλώσσα όμως της Γραφής είναι πολύ ευρύτερη. Ο γάμος ορίζεται ως σχέση Χριστού με την Εκκλησία. Άρα ο άνδρας συμβολίζει τον Χριστό και η γυναίκα την Εκκλησία. Είναι ένα μυστήριο πρακτικό και ταυτόχρονα ακατανόητο.
Είναι η παρουσία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος που «όλως συγκροτεί» τον άνθρωπο σε ερωτική ισορροπία. Η αποδοχή αυτού του δεδομένου της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο προσωπικότητα που ζει μέσα από το γάμο.
Αντιθέτως στις λεγόμενες προγαμιαίες σχέσεις κρύβεται η ανάγκη για «χρήση» του άλλου προς ικανοποίηση σωματικών αναγκών. Πολλοί ενθουσιώδεις «έρωτες» έπεσαν σαν χάρτινος πύργος όταν κάποτε ένας από τους δύο δεν θέλησε να χρησιμοποιείται σεξουαλικά. Η χρησιμοποίηση του άλλου για σεξουαλική κατανάλωση τινάζει στον αέρα οποιαδήποτε μορφή αγάπης. Η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».
Αν το σεξ έλθει ως καρπός της πορείας «έρωτας-γάμος» είναι ισορροπημένη ανάπτυξη της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος και ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο καταναλωτικής προσέγγισης του συντρόφου. Ένας σπόρος πάντα θέλει πορεία για να γίνει καρπός. Μόνο τα ορμονικά προϊόντα αναπτύσσονται γρήγορα, προσοχή όμως γιατί είναι καρκινογόνα.
Η πορεία μέσα από ένα σχήμα που λέγεται “σωματική ανάγκη -σεξ – ικανοποίηση” καταστρέφει τις λεπτές πτυχές του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου. Λειτουργούν μόνο τα ζωώδη ένστικτα και καταπατούνται τα ανθρώπινα. Διαταράσσεται ολόκληρη η ισορροπία των δομών της ανθρώπινης ψυχής, που είναι φτιαγμένη να βιώνει την αγάπη ως έρωτα-γάμο που είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Η έκτρωση
Ωστόσο, εδώ υπάρχει και μια παράμετρος που δεν την αναφέρουν τα περισσότερα εγχειρίδια που μιλούν για τις σεξουαλικές σχέσεις. Συγκεκριμένα, η ανωριμότητα των πρόωρων σχέσεων φέρνει πολλές φορές τους νέους στην ωμή πραγματικότητα της άμβλωσης ή έκτρωσης. Η άμβλωση είναι το μεγαλύτερο έγκλημα αφού αποτελεί φόνο ή δολοφονία εκ προμελέτης. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτό που υπάρχει, αλλά και αυτός που γί́νεται και αυτό που κάνει.
Ο τρόπος για να αποφευχθεί μια έκτρωση είναι ένας. Η εγκράτεια. Η αποφυγή με άλλα λόγια των προγαμιαίων ή και εξωγαμιαίων σχέσεων. Κάθε φορά που ολοκληρώνουμε μία τέτοιου είδους σχέση, γνωστοποιούμε με τον πιο αδιάψευστο τρόπο στον Θεό, πως χρησιμοποιούμε τον τρόπο που μας εμπιστεύτηκε για τη συνδημιουργία του κόσμου, ανεύθυνα, μόνο για την προσωπική μας ευχαρίστηση, χρησιμοποιώντας τον άλλο.
Αξίζει όμως να φτάσουμε στην έκτρωση για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της αμαρτίας; Η Εκκλησία αποτρέπει τις μη εν Χριστώ σχέσεις, όχι για να ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, αλλά για να τους προστατεύει και να τους προφυλάσσει από τις θανάσιμες αμαρτίες και τις επιβλαβείς ενέργειες. Μπορεί αυτό να φαίνεται εξωπραγματικό, ίσως και απραγματοποίητο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δύσκολο να εφαρμοστεί στη σημερινή εποχή, όμως για τον συνειδητό χριστιανό, για εκείνον που λατρεύει τον Θεό, είναι η μοναδική αξιόπιστη πρόληψη. Προστατεύει τον άνθρωπο από έναν προμελετημένο φόνο μιας ανυπεράσπιστης ψυχοσωματικής οντότητας, δηλαδή ενός ανθρώπου και μάλιστα του ίδιου του παιδιού του!
