Η χρήση τοξικών ουσιών (ναρκωτικών) αποτελεί μια από τις συχνότερες αλλά και τις δυσκολότερες αντιμετωπίσιμες παθολογικές καταστάσεις της εφηβείας. Σε μια περίοδο σημαντικών αλλαγών και μεγάλης ψυχικής έντασης, όπως είναι η εφηβεία, τα ναρκωτικά παρουσιάζονται ως θαυματουργικές ουσίες που υποτίθεται ότι λύνουν όλα τα προβλήματα… Βαθμιαία ο νέος οδηγείται από την χρήση στην εξάρτηση, στην αντικοινωνικότητα και στην παραβατικότητα.
Οι χρήστες παρουσιάζουν αυξημένη θνησιμότητα λόγω υπερβολικής δοσολογίας ή νοθευμένων ουσιών. Είναι ευάλωτοι στις μολύνσεις που μπορεί να προκαλέσουν ηπατίτιδα, AIDS, αποστήματα και γάγγραινα.
Η τοξικομανία ορίζεται ως παθολογική κατάσταση κατά την οποία το άτομο έχει χάσει τον έλεγχο της χρήσης της τοξικής ουσίας. Η χρήση έχει γίνει εξάρτηση και καθημερινή του ανάγκη και αν διακοπεί παρουσιάζεται στερητικό σύνδρομο. Έτσι, η εξάρτηση και η δόση αυξάνονται για να επιτευχθεί πάντοτε το ίδιο αποτέλεσμα “ευφορίας”.
Ο έφηβος καταναλώνει όλο και περισσότερο χρόνο για να προμηθευτεί την ουσία, να την χρησιμοποιήσει και τέλος για να συνέλθει από τα αποτελέσματά της. Αν διακοπεί η χρήση ή μειωθεί η ποσότητα, εμφανίζεται το στερητικό σύνδρομο, το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ανάλογα με την ουσία. Ωστόσο, μπορεί το στερητικό σύνδρομο να αντιμετωπιστεί φαρμακευτικά και να σταματήσει.
Η ψυχολογική, όμως, εξάρτηση διαρκεί πολύ περισσότερο και αποτελεί την κυριότερη αιτία διακοπής της θεραπείας και επιστροφή στην καταστροφή…
Εδώ ισχύει ότι και στο προηγούμενο θέμα, δηλαδή η λύση είναι να ζητήσει ο χρἠστης βοήθεια και ιδιαίτερα από ειδικούς, διότι μόνο αυτοί μπορούν να τον βοηθήσουν. Δυστυχώς, το οικογενειακό περιβάλλον πολλές φορές “συνεργεί” στην κατηφόρα του νέου. Κυρίως διότι δεν μπορεί να τον βλέπει να εκλιπαρεί για λίγα έως πολλά χρήματα, με τα οποία θα πάρει την επόμενη δόση του.
