Άγιος Αντώνιος ο Μέγας (17 Ιαν.) - Νεοτητα Ι.Μ Φωκιδος

ΝΕΑ

17 Ιανουαρίου 2020

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας (17 Ιαν.)

 


Παιδικά – νεανικά χρόνια & Ζωή σαν ασκητής

Άγιος Αντώνιος: Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε περί το 250 μ.Χ. στο χωριό Κόμα της  Αιγύπτου, από γονείς ευλαβείς και πλούσιους. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού, Μ. Κων/νου και των παιδιών του. Σε ηλικία, περίπου 20 ετών, έχασε τους γονείς του. Ακούοντας στην εκκλησία τα λόγια του Χριστού που είπε στον πλούσιο νέο: «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι» αμέσως μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, αφού φύλαξε τα απολύτως απαραίτητα για την συντήρηση της μικρής του αδελφής.


Άρχισε να ζει ασκητική ζωή, με αυστηρή νηστεία, αγρυπνώντας, τρώγοντας ελάχιστα και εργαζόταν βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε στην έρημο και κλείστηκε σε ένα τάφο που είχαν σκάψει ειδωλολάτρες.

Η τροφή του ήταν ελάχιστη που του έφερνε ένας συνασκητής του. Εκεί υπερνίκησε, με τη Χάρη του Θεού, φοβερούς πειρασμούς και το σκληρό πόλεμο των δαιμόνων.

Σε ηλικία 35 ετών αποσύρθηκε ολομόναχος στην έρημο στα ερείπια ενός φρουρίου και έμενε σε σπήλαιο σε απόλυτη ησυχία χωρίς να δέχεται κανένα παρά μόνο ένα γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί.

Ίδρυσε 2 μοναστήρια

Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια ασκήσεως και αφού έφθασε σε ύψη πνευματικής τελειώσεως άρχισε να δέχεται μαθητές.

Ίδρυσε δύο μοναστήρια: το ένα ανατολικά του Νείλου, στο Πισπίρ, και το άλλο στη αριστερή όχθη. Χάρη στον Άγιο Αντώνιο η έρημος έγινε πόλη κατοικημένη από πλήθος μοναχών που προσπαθούσαν να μιμηθούν την αγγελική ζωή.

Οι διωγμοί

Το έτος 311, κατά τον διωγμό του αυτοκράτορα Μαξιμίνου  (307-313 μ.Χ.), κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς της τοπικής εκκλησίας. Όταν έπαυσε ο διωγμός, ο Αντώνιος ξαναγύρισε στην έρημο. Ενοχλημένος από την παρουσία πολλών πιστών που πήγαιναν να τον συναντήσουν, αναζήτησε ένα νέο καταφύγιο στο όρος Κολξίμ της Ερυθράς Θάλασσας. 

Ο πατέρας της Αιγύπτου

Κι εκεί, όμως, προσέρχονταν πολλοί χριστιανοί για να λάβουν την ευλογία του και να θεραπευτούν. Η φήμη του έφθασε μέχρι τον αυτοκράτορα: ο Μέγας Κωνσταντίνος και γιοι του, Κωνστάντιος και Κώνστας, είχαν τακτική αλληλογραφία μαζί του και τον συμβουλεύονταν για διάφορα θέματα.

Η εκδημία του (Ο θάνατός του)

Ο  Άγιος Αντώνιος ο Μέγας κοιμήθηκε το 356 σε ηλικία 105 ετών. Λίγο πριν την αποδημία του χάρισε σε δύο μαθητές του, τον Σεραπίωνα και τον Μέγα Αθανάσιο, τα μοναδικά του περιουσιακά στοιχεία: ένα χιτώνιο και δύο μηλωτές (προβιές). Σύμφωνα με την επιθυμία του, ο τόπος της ταφής του παρέμεινε μυστικός. 

Τα ιερά λείψανά του

Αργότερα, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην Αλεξάνδρεια επί Ιουστινιανού (561) και από εκεί το 635 στην Κωνσταντινούπολη. Τον 11ο αιώνα μεταφέρθηκαν στο Αβαείο του Αγίου Αντωνίου, στην ομώνυμη πόλη της Ν.Α. Γαλλίας (Saint-Antoine-l' Abbaye), όπου βρίσκονται σήμερα.


Aπολυτίκιον Ἦχος δ’.


Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος, τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής, καί τήν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου· διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Βίντεο με την ζωή του Αγίου:


ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ:

“Σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν έκανε τόσες και τέτοιες άγριες επιθέσεις πειρασμών ο διάβολος, όσες στον Μέγα Αντώνιο. Μεταχειρίστηκε ο πονηρός όλα τα μέσα για να τον γκρεμίσει, άλλα δεν μπόρεσε. Ο Άγιος κατέφυγε για μεγαλύτερη άσκηση και μνήμη θανάτου σ’ έναν παλιό τάφο κι απομονώθηκε. Εκεί του έφερνε λίγη τροφή κάποιος ευσεβής χριστιανός.

Γεμάτοι οργή και μίσος για την αποτυχία τους, οι δαίμονες εξαπολύουν την τελική τους επίθεση στον Άγιο: εμφανίζονται με μορφές φιδιών, σκορπιών, λύκων, τίγρεων, που τον δαγκώνουν και του σχίζουν τις σάρκες. Ο Μέγας Αντώνιος λέει με γενναιότητα: 

«Δε θα με νικήσετε! Ο αριθμός σας και ο θόρυβός σας δείχνουν την αδυναμία σας». 

Οι δαίμονες τον κτυπούν μανιασμένα και τον αφήνουν αναίσθητο και μισοπεθαμένο. Έτσι αναίσθητο τον βρίσκει ο χριστιανός, όταν του πήγε το πρωί τροφή. Τον νομίζει για νεκρό και τον μεταφέρει στο σπίτι του. Συνέρχεται όμως, ο Άγιος τη νύχτα και γυρίζει πάλι στον τάφο του μαρτυρίου του. 
«Εδώ είμαι! Δε με φοβίζουν τα ψεύτικα μαστίγιά σας. Κανένα μαρτύριο δεν θα με απομακρύνει από τον Δεσπότη μου Χριστό!»

Οι δαίμονες αγριεύουν και παρουσιάζονται με χίλιες δυο μορφές ερπετών και θηρίων. Και ο Μέγας Αντώνιος, χωρίς να τα χάσει, λέει:
«Εάν είχατε δύναμη, ένας και μόνο από σας, μπορούσε να με εξοντώσει. Επειδή ο Κύριος σας έχει κόψει τα νεύρα και σας έχει αφήσει χωρίς δύναμη, γι’ αυτό προσπαθείτε με το πλήθος, με την ψευτιά και την υποκρισία, να με φοβίσετε. Και γι’ αυτό μεταμορφώνεστε σε τόσα θηρία! Εμπρός λοιπόν! Εάν δεν πήρατε άνωθεν εξουσία εναντίον μου, μη στέκεστε. Εάν όμως πήρατε, τί ταράζεστε;»

Οι δαίμονες ακούγοντας τα λόγια αυτά του Άγιου έτριζαν τα δόντια τους, και τότε, μια ακτίνα με θεϊκό φως κατέβηκε από τη στέγη του τάφου. Γαλήνη κι ησυχία απλώθηκε παντού. Το κορμί του Άγιου δεν πονούσε πλέον και δεν υπήρχαν πληγές στο σώμα του. Θεραπεύτηκαν από τον Κύριο. Ο μεγάλος ασκητής καταλαβαίνει την θεία επίσκεψη και ρωτάει με παράπονο: 

«Πού ήσουνα, γλυκύτατέ μου Θεέ, και δεν φανερωνόσουν από την αρχή, να σταματήσεις τους πόνους του κορμιού μου; Δεκαέξι χρόνια με έψησε ο σατανάς». 
Ακούστηκε τότε μια φωνή, που του είπε: 
«Αντώνιε, εδώ ήμουν και σε παρακολουθούσα αοράτως. Αλλά πρόσμενα να ιδώ τον αγώνα σου. Αφού, λοιπόν, δεν νικήθηκες, αλλά υπέφερες με πίστη, θα είμαι πάντοτε κοντά σου και θα κάνω το όνομά σου ξακουστό σ’ όλον τον κόσμο». 
Σηκώθηκε τότε ο Άγιος και προσευχήθηκε θερμά.” 

Νομίζω ότι τα σχόλια είναι περιττά. Ο Μέγας Αντώνιος αντιμετώπισε πειρασμούς που ούτε καν φανταζόμαστε. Πάλεψε για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια(!) και νίκησε. Δε φοβήθηκε, δε δείλιασε, δεν υποχώρησε. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. 

Κι εμείς ας μη χάνουμε την πίστη και το θάρρος μας μπροστά στις όποιες δυσκολίες συναντάμε, όσο μεγάλες και αν είναι. Τις δυσκολίες τις επιτρέπει ή τις παραχωρεί ο Κύριος με σκοπό τη Σωτηρία μας. Ο Χριστός είναι πάντα δίπλα μας, παρακολουθεί με αγάπη κι ενδιαφέρον τον αγώνα μας και απλώνει το χέρι Του για βοήθεια όταν Τον χρειαζόμαστε. Και όσο περισσότερη η προσπάθεια, τόσο μεγαλύτερη η χάρη που μας σκεπάζει ως επιβράβευση. Καλόν αγώνα, αδέρφια!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ:

Όπως διαβάζουμε στον βίο του Μ. Αντωνίου καταγόταν από πλούσια οικογένεια και ειδικά την εποχή εκείνη θα μπορούσαμε να πούμε πως θεωρείτο προνομιούχος. Πώς χρησιμοποίησε όμως την περιουσία του; Γιατί από την στιγμή που έχασε και τους δύο γονείς του, ήταν ο κύριος διαχειριστής της.
Μοίρασε λοιπόν την μεγάλη πατρική του περιουσία στους φτωχούς και αναχώρησε για την έρημο. Βέβαια, την κίνηση αυτή, την έχουν κάνει πάρα πολλοί άγιοι της Ορθοδοξίας.

Γιατί λοιπόν το έκανε (έκαναν) αυτό; Τι είχε να κερδίσει; Απλά μια μέρα τρελάθηκε και τα μοίρασε όλα; Μήπως εμείς είμαστε πιο έξυπνοι; Τι συνδέει τελικά όλους αυτούς τους Αγίους που άφησαν τα υλικά αγαθά και έμειναν με ένα μόνο ράσο;
Μα ο Χριστός και το παράδειγμά Του. Αν λοιπόν, ο Άγιος Αντώνιος και τόσοι άλλοι Άγιοι δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν, αν μπορούσαν να κάνουν μια άνετη ζωή, τότε γιατί το έκαναν; 

Γιατί έγιναν παράδειγμα για άλλους; Γιατί πολλοί τους μιμήθηκαν; Αν όλο αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, γιατί συνέρρεαν πλήθη κόσμου για να συμβουλευτούν τον Μέγα Αντώνιο και τόσους άλλους Αγίους; Αν το παράδειγμα που άφησε ο Χριστός ως παρακαταθήκη δεν έβρισκε εφαρμογή ή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα τότε γιατί ακόμα υπάρχει μετά από περισσότερα από 2.000 χιλιάδες χρόνια; Γιατί είναι η αλήθεια, η μόνη αλήθεια και η αλήθεια μένει ζωντανή και αναλλοίωτη όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Σίγουρα, δεν μπορούμε όλοι να φτάσουμε στα μέτρα του Αγίου Αντωνίου, ούτε λέμε να αρχίσουν όλοι να μοιράζουν τις περιουσίες και τα χωράφια τους. Γιατί τότε θα καταλήξουμε πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα και σε έναν φαύλο κύκλο. Οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί και οι φτωχοί πλούσιοι. 

Όμως τι δίνουμε εμείς στον συνάνθρωπο από αυτά που έχουμε; Δείχνουμε αγάπη στο συνάνθρωπο όταν του δίνουμε κάτι που έχουμε εμείς και που εκείνος το έχει ανάγκη· «επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. 25, 35).

«Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις. Ανίσως και σου δώσω κομμάτι και εσένα όπου δεν έχεις, έ, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ. Αμή εγώ να φάω όλο το ψωμί και εσύ να πείνας, τι φανερώνω; φανερώνω πώς η αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη.

Έχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν έχεις. Ανίσως και σου δώσω και εσένα, από αυτό να πιεις, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ, αμή ανίσως και δεν σε δώσω εσένα, είναι κάλπικη η αγάπη. 

Αμή εγώ να έχω τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγει το σκουλήκι και εσύ να περιπατείς γυμνός, είναι κάλπικη η αγάπη. 

Εσύ είσαι λυπημένος, απέθανε η μητέρα σου, ο πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι. Ανίσως και έλθω να σε παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή η αγάπη. 

Αμή ανίσως εσύ κλαίης και θρηνείς, και εγώ κάθομαι τρώγω, πίνω, χορεύω, τραγουδώ, ξεφαντώνω, είναι ψεύτικη η αγάπη». 

Αυτή είναι η αγάπη έμπρακτα εφαρμοσμένη! 

Pages