ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ
“Σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν έκανε τόσες και τέτοιες άγριες επιθέσεις πειρασμών ο διάβολος, όσες στον Μέγα Αντώνιο. Μεταχειρίστηκε ο πονηρός όλα τα μέσα για να τον γκρεμίσει, άλλα δεν μπόρεσε. Ο Άγιος κατέφυγε για μεγαλύτερη άσκηση και μνήμη θανάτου σ’ έναν παλιό τάφο κι απομονώθηκε. Εκεί του έφερνε λίγη τροφή κάποιος ευσεβής χριστιανός.
Γεμάτοι οργή και μίσος για την αποτυχία τους, οι δαίμονες εξαπολύουν την τελική τους επίθεση στον Άγιο: εμφανίζονται με μορφές φιδιών, σκορπιών, λύκων, τίγρεων, που τον δαγκώνουν και του σχίζουν τις σάρκες. Ο Μέγας Αντώνιος λέει με γενναιότητα:
«Δε θα με νικήσετε! Ο αριθμός σας και ο θόρυβός σας δείχνουν την αδυναμία σας».
Οι δαίμονες τον κτυπούν μανιασμένα και τον αφήνουν αναίσθητο και μισοπεθαμένο. Έτσι αναίσθητο τον βρίσκει ο χριστιανός, όταν του πήγε το πρωί τροφή. Τον νομίζει για νεκρό και τον μεταφέρει στο σπίτι του. Συνέρχεται όμως, ο Άγιος τη νύχτα και γυρίζει πάλι στον τάφο του μαρτυρίου του.
«Εδώ είμαι! Δε με φοβίζουν τα ψεύτικα μαστίγιά σας. Κανένα μαρτύριο δεν θα με απομακρύνει από τον Δεσπότη μου Χριστό!»
Οι δαίμονες αγριεύουν και παρουσιάζονται με χίλιες δυο μορφές ερπετών και θηρίων. Και ο Μέγας Αντώνιος, χωρίς να τα χάσει, λέει:
«Εάν είχατε δύναμη, ένας και μόνο από σας, μπορούσε να με εξοντώσει. Επειδή ο Κύριος σας έχει κόψει τα νεύρα και σας έχει αφήσει χωρίς δύναμη, γι’ αυτό προσπαθείτε με το πλήθος, με την ψευτιά και την υποκρισία, να με φοβίσετε. Και γι’ αυτό μεταμορφώνεστε σε τόσα θηρία! Εμπρός λοιπόν! Εάν δεν πήρατε άνωθεν εξουσία εναντίον μου, μη στέκεστε. Εάν όμως πήρατε, τί ταράζεστε;»
Οι δαίμονες ακούγοντας τα λόγια αυτά του Άγιου έτριζαν τα δόντια τους, και τότε, μια ακτίνα με θεϊκό φως κατέβηκε από τη στέγη του τάφου. Γαλήνη κι ησυχία απλώθηκε παντού. Το κορμί του Άγιου δεν πονούσε πλέον και δεν υπήρχαν πληγές στο σώμα του. Θεραπεύτηκαν από τον Κύριο. Ο μεγάλος ασκητής καταλαβαίνει την θεία επίσκεψη και ρωτάει με παράπονο:
«Πού ήσουνα, γλυκύτατέ μου Θεέ, και δεν φανερωνόσουν από την αρχή, να σταματήσεις τους πόνους του κορμιού μου; Δεκαέξι χρόνια με έψησε ο σατανάς».
Ακούστηκε τότε μια φωνή, που του είπε:
«Αντώνιε, εδώ ήμουν και σε παρακολουθούσα αοράτως. Αλλά πρόσμενα να ιδώ τον αγώνα σου. Αφού, λοιπόν, δεν νικήθηκες, αλλά υπέφερες με πίστη, θα είμαι πάντοτε κοντά σου και θα κάνω το όνομά σου ξακουστό σ’ όλον τον κόσμο».
Σηκώθηκε τότε ο Άγιος και προσευχήθηκε θερμά.”
Νομίζω ότι τα σχόλια είναι περιττά. Ο Μέγας Αντώνιος αντιμετώπισε πειρασμούς που ούτε καν φανταζόμαστε. Πάλεψε για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια(!) και νίκησε. Δε φοβήθηκε, δε δείλιασε, δεν υποχώρησε. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Κι εμείς ας μη χάνουμε την πίστη και το θάρρος μας μπροστά στις όποιες δυσκολίες συναντάμε, όσο μεγάλες και αν είναι. Τις δυσκολίες τις επιτρέπει ή τις παραχωρεί ο Κύριος με σκοπό τη Σωτηρία μας. Ο Χριστός είναι πάντα δίπλα μας, παρακολουθεί με αγάπη κι ενδιαφέρον τον αγώνα μας και απλώνει το χέρι Του για βοήθεια όταν Τον χρειαζόμαστε. Και όσο περισσότερη η προσπάθεια, τόσο μεγαλύτερη η χάρη που μας σκεπάζει ως επιβράβευση. Καλόν αγώνα, αδέρφια!
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Όπως διαβάζουμε στον βίο του Μ. Αντωνίου καταγόταν από πλούσια οικογένεια και ειδικά την εποχή εκείνη θα μπορούσαμε να πούμε πως θεωρείτο προνομιούχος. Πώς χρησιμοποίησε όμως την περιουσία του; Γιατί από την στιγμή που έχασε και τους δύο γονείς του, ήταν ο κύριος διαχειριστής της.
Μοίρασε λοιπόν την μεγάλη πατρική του περιουσία στους φτωχούς και αναχώρησε για την έρημο. Βέβαια, την κίνηση αυτή, την έχουν κάνει πάρα πολλοί άγιοι της Ορθοδοξίας.
Γιατί λοιπόν το έκανε (έκαναν) αυτό; Τι είχε να κερδίσει; Απλά μια μέρα τρελάθηκε και τα μοίρασε όλα; Μήπως εμείς είμαστε πιο έξυπνοι; Τι συνδέει τελικά όλους αυτούς τους Αγίους που άφησαν τα υλικά αγαθά και έμειναν με ένα μόνο ράσο;
Μα ο Χριστός και το παράδειγμά Του. Αν λοιπόν, ο Άγιος Αντώνιος και τόσοι άλλοι Άγιοι δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν, αν μπορούσαν να κάνουν μια άνετη ζωή, τότε γιατί το έκαναν;
Γιατί έγιναν παράδειγμα για άλλους; Γιατί πολλοί τους μιμήθηκαν; Αν όλο αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, γιατί συνέρρεαν πλήθη κόσμου για να συμβουλευτούν τον Μέγα Αντώνιο και τόσους άλλους Αγίους; Αν το παράδειγμα που άφησε ο Χριστός ως παρακαταθήκη δεν έβρισκε εφαρμογή ή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα τότε γιατί ακόμα υπάρχει μετά από περισσότερα από 2.000 χιλιάδες χρόνια; Γιατί είναι η αλήθεια, η μόνη αλήθεια και η αλήθεια μένει ζωντανή και αναλλοίωτη όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σίγουρα, δεν μπορούμε όλοι να φτάσουμε στα μέτρα του Αγίου Αντωνίου, ούτε λέμε να αρχίσουν όλοι να μοιράζουν τις περιουσίες και τα χωράφια τους. Γιατί τότε θα καταλήξουμε πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα και σε έναν φαύλο κύκλο. Οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί και οι φτωχοί πλούσιοι.
Όμως τι δίνουμε εμείς στον συνάνθρωπο από αυτά που έχουμε; Δείχνουμε αγάπη στο συνάνθρωπο όταν του δίνουμε κάτι που έχουμε εμείς και που εκείνος το έχει ανάγκη· «επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. 25, 35).
«Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις. Ανίσως και σου δώσω κομμάτι και εσένα όπου δεν έχεις, έ, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ. Αμή εγώ να φάω όλο το ψωμί και εσύ να πείνας, τι φανερώνω; φανερώνω πώς η αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη.
Έχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν έχεις. Ανίσως και σου δώσω και εσένα, από αυτό να πιεις, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ, αμή ανίσως και δεν σε δώσω εσένα, είναι κάλπικη η αγάπη.
Αμή εγώ να έχω τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγει το σκουλήκι και εσύ να περιπατείς γυμνός, είναι κάλπικη η αγάπη.
Εσύ είσαι λυπημένος, απέθανε η μητέρα σου, ο πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι. Ανίσως και έλθω να σε παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή η αγάπη.
Αμή ανίσως εσύ κλαίης και θρηνείς, και εγώ κάθομαι τρώγω, πίνω, χορεύω, τραγουδώ, ξεφαντώνω, είναι ψεύτικη η αγάπη».
Αυτή είναι η αγάπη έμπρακτα εφαρμοσμένη!
