ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Πριν αρχίσει η κάθε συνάντηση
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.
Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.
ΘΕΜΑ: Ο Προφητάναξ (Προφήτης και Βασιλιάς) Δαβίδ
*Οι Προφήτες ήταν άνθρωποι φωτισμένοι από το Θεό, ώστε να ελέγχουν αυστηρά και να προειδοποιούν τον λαό για τυχόν καταστροφικές συνέπειες που θα είχαν οι πράξεις του κι η απομάκρυνσή του από τον Θεό. Ταυτόχρονα όμως υπενθύμιζαν ότι ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη και ως στοργικός Πατέρας ενδιαφέρεται για το καλό των ανθρώπων και συνεχίζει το σχέδιο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Τέλος μιλούσαν και για ένα μακρινό μέλλον, για την εποχή του Μεσσία, στέλνοντας μήνυμα και στις επόμενες γενιές και γενικά σε όλη την ανθρωπότητα. Όλα αυτά τα γνώριζαν οι ίδιοι, πριν ακόμα να συμβούν, γιατί είχαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και το κήρυγμά τους άρχιζε με τα λόγια: «Τάδε λέγει Κύριος».
Οι Κριτές ήταν ηγέτες που τους καλούσε ο ίδιος ο Θεός να βοηθήσουν τον Ισραήλ σε κρίσιμες στιγμές μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναυή. Δεν ήταν άνθρωποι με ιδιαίτερη κοινωνική θέση, μορφωμένοι ή πλούσιοι. Το κριτήριο εκλογής τους από τον Θεό ήταν η μεγάλη τους εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Μετά τη δράση τους επέστρεφαν στην ιδιωτική τους ζωή ή υπηρετούσαν τον Ισραήλ ως ισόβιοι άρχοντες, χωρίς όμως να μεταβιβάζουν το αξίωμα αυτό στα παιδιά τους. Σπουδαιότεροι Κριτές ήταν η Δεββώρα, ο Γεδεών, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε και ο Σαμουήλ.
Όταν αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού, Εκείνος αναλαμβάνει να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον δρόμο Του. Όταν όμως νομίζουμε ότι όλα περνάνε από τα χέρια μας και δεν επιτρέπουμε να γίνεται το θέλημα του Θεού, αποτυγχάνουμε και κάνουμε το ένα λάθος μετά το άλλο.
Πώς εμπιστευόμαστε τον Θεό;;;; - Αρχικά κάνουμε αυτό που θέλει ο Θεός. "Γεννηθήτω το θέλημά Σου..." λέμε στο Πάτερ ημών. Τον παρακαλούμε στην προσευχή μας να μας δείξει τι πρέπει να κάνουμε...
Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός θέλει να είμαστε μακρόθυμοι, να μην θυμώνουμε εύκολα, αλλά να συγχωρούμε ακόμα κι αυτούς που θέλουν το κακό μας. Δυστυχώς εμείς είμαστε έτοιμοι να στενοχωρήσουμε ή να βλάψουμε ακόμα κι αυτούς που γνωρίζουμε ότι μας αγαπάνε (φίλους, γονείς, συγγενείς, δασκάλους).
Άρα όταν μάς κάνει κάτι που δεν μας αρέσει ένας φίλος μας, εμείς να τον συγχωρούμε αμέσως και να ΜΗΝ κρατάμε στην μνήμη μας το κακό που μας έκανε, παρά να τον συγχωρούμε και να είμαστε αγαπημένοι μαζί του.
Αυτή τη μετάνοια έχουμε κι εμείς ανάγκη για κάθε σφάλμα που κάνουμε, μικρό ή μεγάλο. Να ζητούμε συγγνώμη από τους φίλους ή γονείς ή αδέλφια αν τους βλάψαμε, αλλά και από τον Θεό.
Κι είναι μεγάλο δώρο το να μπορούμε να εξομολογούμαστε με ειλικρίνεια στον πνευματικό μας, για να κερδίζουμε ξανά τη Χάρη του Θεού που μας δόθηκε με το Άγιο Βάπτισμα!