ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Πριν αρχίσει η κάθε συνάντηση
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.
Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.
Εισαγωγή
Καλώς τους! Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω! Στο σχολείο όλα καλά; Κουράζεστε, εεε; Έχω να σας πω και κάτι ευχάριστο... την Παρασκευή τα σχολεία είναι κλειστά! Ποιος θα μου πει γιατί; (…) Σωστά, γιορτάζουμε την επέτειο του Όχι. Για να ξεκαθαρίσουμε τι γιορτάζουμε ακριβώς...
ΘΕΜΑ: α) 28η Οκτωβρίου
Οι περισσότερες χώρες γιορτάζουν τη λήξη ενός πολέμου και την έλευση της ειρήνης. Εμείς όμως γιορτάζουμε τη μέρα που η χώρα μας μπήκε στον πόλεμο του ‘40! Στην πραγματικότητα ο εορτασμός αναφέρεται σε όλο το έπος του 1940 και τις επιτυχίες της χώρας μας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα ιστορικά γεγονότα έχουν ως εξής: Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι επισκέπτεται απροειδοποίητα τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά στο σπίτι του. Γνώριζαν και οι δύο γαλλικά και δεν χρειάζονταν διερμηνέα. Ο Γκράτσι μπήκε αμέσως στο θέμα: «Με έχουν επιφορτίσει να σας επιδώσω αυτή τη διακοίνωση», είπε. Ο Μεταξάς πήρε το έγγραφο κι άρχισε να διαβάζει: Η Ιταλία κατηγορούσε την Ελλάδα ότι παραβίασε τις αρχές της ουδετερότητας, παραχώρησε διευκολύνσεις στον βρετανικό στόλο και καταπίεζε τους Αλβανούς της Τσαμουριάς. Για όλα αυτά, η Ιταλία ζητούσε να εγκατασταθούν ιταλικές δυνάμεις σε στρατηγικά σημεία, ώστε να διασφαλιστεί η ελληνική ουδετερότητα, ειδάλλως «κάθε αντίδραση θα καμφθεί δια των όπλων».
Το τελεσίγραφο εξέπνεε στις 6 το πρωί της 28ης του Οκτώβρη του 1940. Ο Μεταξάς κοίταξε το ρολόι του. Περασμένες τρεις! «Alors, c’ est la guerre» (λοιπόν, έχουμε πόλεμο), διαπίστωσε. Ο Γκράτσι ψέλλισε ότι ελπίζει πως όχι, και αποχώρησε. Κοντοστάθηκε ακούγοντας τον Μεταξά να σχολιάζει: «Vous êtes les plus forts» (είστε οι πιο δυνατοί). Γράφει στα απομνημονεύματά του ο Γκράτσι: «Ένιωσα ντροπή. Με ευλάβεια υποκλίθηκα στον Έλληνα πρωθυπουργό και έφυγα με το κεφάλι σκυμμένο».
Με το πρώτο φως της ημέρας οι Ιταλοί εισβάλουν στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η ιταλική αεροπορία βομβαρδίζει ανελέητα για πέντε ώρες την πόλη της Πάτρας αφήνοντας πίσω της 193 νεκρούς. Οι Έλληνες με μια ψυχή αντιστέκονται και, πολεμώντας σαν λιοντάρια, αποκρούουν την ιταλική επίθεση και μετά από μόλις τρεις εβδομάδες απωθούν τους ξαφνιασμένους Ιταλούς στις αρχικές τους θέσεις και συνεχίζουν γράφοντας το έπος του ‘40 κυνηγώντας τους στα βουνά της Πίνδου και απελευθερώνοντας μέχρι τον Απρίλιο του ‘41 όλη τη Βόρεια Ήπειρο.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ:
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος είναι από τις μεγαλύτερες συμφορές του ανθρωπίνου γένους, μια συμφορά που οφείλεται αποκλειστικά στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Οι Χριστιανοί πρέπει πάντα να επιδιώκουν την ειρήνη, ένα από τα πιο σημαντικά αγαθά που μας χαρίζει ο καλός Θεός. Παντού μέσα στην Αγία Γραφή τονίζεται η σημασία της ειρήνης για τον άνθρωπο, τόσο η εσωτερική όσο και στη σχέση του με τον Θεό και τους άλλους. Στην επί του όρους ομιλία ο Κύριος λέει: “Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται” (Ματθ. 5, 9). Η Εκκλησία μας απεύχεται τον πόλεμο και παρακαλεί συνεχώς για την ειρήνη (Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν…, Υπέρ της άνωθεν ειρήνης…, Εν ειρήνη προέλθωμεν…, Ειρήνη πάσι...).
Οι πρόγονοί μας που πολέμησαν το 1940 και στους άλλους αγώνες του ελληνικού έθνους, λοιπόν, δεν έπρεπε να αντισταθούν; Τι λέτε; (…) Σωστά! Έκαναν το καθήκον τους και γι’ αυτό τιμούνται ως ήρωες -γιατί αυτό ήταν: ΗΡΩΕΣ. Υπάρχει διαφορά στον επιθετικό (επεκτατικό) πόλεμο που γίνεται για να κατακτήσεις έναν άλλο λαό και στον αμυντικό πόλεμο που γίνεται για να αντισταθείς στον εχθρό της πατρίδας. Οι πόλεμοι των προγόνων μας ήταν αμυντικοί ή απελευθερωτικοί. Πολέμησαν όχι μόνο για την ελευθερία αλλά και για την Πίστη, γι΄ αυτό οι αγώνες αυτοί είχαν την ευλογία της Εκκλησίας και η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία, προστάτευε και οδηγούσε τους Έλληνες στη νίκη.
Όλοι πρέπει καθημερινά να επιδιώκουμε την ειρήνη. Δεν πρέπει να τσακωνόμαστε, να λογομαχούμε, να προκαλούμε με τα λόγια και τις πράξεις μας. Αντιθέτως πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα, να συγχωρούμε τους άλλους, να συμφιλιώνουμε τους γύρω μας, να κάνουμε πίσω ακόμα κι αν αδικούμαστε (δύσκολο, εεε;). Προσοχή όμως! Σε ό,τι έχει σχέση με την Πίστη μας στον Χριστό και την Εκκλησία δεν υποχωρούμε! Δεν κάνουμε ούτε εκατοστό πίσω, μένουμε ακλόνητοι!
β) Οι συνέπειες της πτώσης του ανθρώπου
Ο Κάιν έγινε γεωργός και ο Άβελ διάλεξε τη βοσκή των προβάτων. Και οι δυο τους έμαθαν την ιστορία του χαμένου Παραδείσου απ’ τους γονείς τους και διδάχτηκαν πως όσα έχουν είναι δώρα του φιλεύσπλαχνου Δημιουργού που από καλοσύνη δεν τους τα αρνήθηκε, παρά την πτώση τους. Ο Άβελ για να δείξει την ευγνωμοσύνη του αφιέρωσε σαν θυσία προς τον Θεό τα καλύτερα απ’ τα πρωτότοκα πρόβατα του κοπαδιού· μα ο Κάιν, αργοπορημένος και απρόθυμος, θυσίασε ό,τι βρέθηκε μπροστά του απ’ τους καρπούς του χωραφιού του. Θεώρησε τα αγαθά δικά του και τον Θεό αυστηρό άρχοντα που απαιτεί μερίδιο από ξένους κόπους. Και ο Κύριος, που ανάγκη από καμία θυσία δεν έχει, μα θέλει το δόσιμο και την πίστη της καρδιάς μας γιατί μας αγαπά, χάρηκε με τη θυσία του Άβελ και δεν έδωσε μεγάλη σημασία σ’ αυτά που με το ζόρι πρόσφερε ο Κάιν (Γέν. 4,2-5).
Ο μεγάλος αδερφός ζήλεψε και θύμωσε, αλλά ο Θεός τον συμβούλεψε να ησυχάσει και να μην αφήσει την αμαρτία να τον ταλαιπωρεί. Ο Κάιν τυφλωμένος από ζήλια και μίσος δολοφόνησε με πονηριά τον μικρό του αδελφό στην πεδιάδα -ο δίκαιος Άβελ είναι ο πρώτος μάρτυρας και ο πρώτος άνθρωπος που γεύτηκε τον θάνατο. «Δεν ξέρω πού βρίσκεται ο Άβελ. Μήπως είμαι φύλακας του αδελφού μου;» (Γέν. 4,9) απάντησε ο Κάιν στην ερώτηση του παντογνώστη Θεού, που του έδωσε ευκαιρία να ομολογήσει το φόνο και να μετανιώσει. Μα το αίμα του Άβελ φώναζε μέσα απ’ το χώμα· γι’ αυτό ο Κύριος πληροφόρησε τον αμετανόητο φονιά πως ποτέ πια η γη δε θα τον υπακούσει και δε θα του προσφέρει καρπούς (Γέν. 4,10-12).
Έπειτα από τη σκληρότητα ήρθε ο φόβος και η απελπισία: μήπως τώρα τα υπόλοιπα αδέρφια του τον εκδικηθούν και τον σκοτώσουν; Η ένοχη συνείδησή του δεν έβρισκε ανάπαυση και το σημάδι που έβαλε πάνω του ο Θεός για να μην τον φονεύσει κανείς και εξαπλωθεί περισσότερο η κακία, δε γλίτωσε από τα βάσανα της εξορίας και της μοναξιάς ούτε εκείνον ούτε την οικογένειά του. Ο Κύριος χάρισε αργότερα ένα ακόμα γιο στους Πρωτοπλάστους, τον καλόκαρδο Σηθ, που τους θύμιζε πολύ τον αδικοχαμένο Άβελ. Ένας μακρινός απόγονος του Σηθ, εκατοντάδες χρόνια μετά, θα ονομαζόταν Νώε… αλλά γι΄αυτόν θα μιλήσουμε στο επόμενο μάθημα!
Πρακτική εφαρμογή
(Αυτό που κυρίως προσπαθούμε να μείνει στα παιδιά ως στοιχείο κατήχησης είναι..)
Στο προηγούμενο μάθημα είδαμε τα αποτελέσματα της παρακοής: ντροπή, φόβος, εγωισμός και κυρίως απώλεια του Παραδείσου και της αθανασίας. Στο σημερινό μάθημα είδαμε τι ακολούθησε την πτώση (την διακοπή της ζωής κοντά στον Θεό): ζήλια, φθόνος, ανυπακοή, σκληροκαρδία, φόνος, απελπισία. Ο πόλεμος είναι φυσικά κι αυτός αποτέλεσμα της πτώσης. Όλα τα παραπάνω γίνονται συνεχώς πιο πολύπλοκα και είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν μόνο με τις ανθρώπινες δυνάμεις.
Η αληθινή μετάνοια είναι το φάρμακο σε όλα τα παραπάνω. Είναι το πρώτο βήμα. Η έμπρακτη μετάνοια ξεκινά με την παραδοχή του λάθους, συνεχίζει με την εξομολόγησή του στον πνευματικό και την προσπάθεια διόρθωσής του (αν διορθώνεται) και τελειώνει με την αποφυγή επανάληψής του. Είναι μια δύσκολη αλλά λυτρωτική διαδικασία.
Ο Κάιν δεν μετανόησε (ποιον μας θυμίζει αλήθεια; Σωστά, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο οποίος μεταμελήθηκε αλλά δεν μετανόησε) αλλά συνειδητοποίησε πως μπορεί να κινδυνεύει μετά την αμαρτία του. Η μετάνοια οδηγεί σε συντριβή του εγωισμού κι ελπίδα στο Θεό, ενώ η αμετανοησία σε ενοχές και απελπισία.
Το αίμα του δίκαιου Άβελ μας θυμίζει το αίμα του Χριστού μας, που χύθηκε για να συγχωρηθούν όλες οι αμαρτίες μας. Ο δίκαιος Άβελ είναι ο πρώτος μάρτυρας (γιορτάζει την Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως), τον οποίο θα ακολουθήσουν εκατομμύρια μάρτυρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ένας τέτοιος ένδοξος μάρτυρας είναι και ο Άγιος Δημήτριος με το πνευματικό του τέκνο Άγιο Νέστορα (μνήμη 26 Οκτωβρίου).
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ, ΒΙΝΤΕΟ...
ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ:
2. ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ p.3
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Μετά από την κάθε συνάντηση
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (3)
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ἀμήν.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
