Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια της φετινής χειμερινής χρονιάς 2020-‘21, καταφέραμε να ανταμώσουμε ξανά στην Γαλιλαία στο Τρίκορφο Φωκίδος. Μια παρέα 25 περίπου ατόμων με διαφορετικές προσωπικότητες και συνήθειες αλλά κοινό στόχο και αγάπη για τον Θεό. Η όρεξη για πνευματική μάθηση και η καλή διάθεση βοήθησαν αρκετά στο να εξελιχθεί όμορφα και ομαλά και αυτή η περίοδος, δοκιμάζοντας και κάνοντας νέα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν το ότι πλέον η καφετέρια δεν αποτελούσε χώρο μόνο για καφέ ή συζητήσεις, ταινία και χαλάρωση, αλλά και χώρος απόλαυσης του πρωινού, μεσημεριανού, απογευματινού και βραδινού μας! Πάντα εξωτερικός για να αποφύγουμε τυχόν κρούσματα covid. Γι΄ αυτό λοιπόν το κλίμα ήταν πολύ ευχάριστο και όλοι νιώθαμε πολύ όμορφα αφού παράλληλα με το φαγητό απολαμβάναμε την καταπράσινη θέα.
Αρχικά λοιπόν, βρεθήκαμε όλοι μαζί, ένα ηλιόλουστο δευτεριάτικο πρωινό, στην καφετέριά μας, μετά από έναν ολόκληρο και απαιτητικό χρόνο. Τα γέλια και οι φωνές δεν είχαν σταματημό, η χαρά ήταν απερίγραπτη και ο ενθουσιασμός ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπα όλων μας! Μα τι όμορφο συναίσθημα… να έχεις να βρεθείς με κάποιον τόσο καιρό, κι όμως να είναι λες ότι βρισκόσασταν κάθε μέρα… Ο καθένας είχε τόσα πολλά να πει και να εκφράσει ενώ ταυτόχρονα ανυπομονούσε για το τι θα ακολουθήσει. Δεν μας χρειάστηκε και πολύς χρόνος για να προσαρμοστούμε, ενώ το ίδιο απόγευμα ξεχυθήκαμε στο γήπεδο και γεμάτοι όρεξη παίξαμε βόλεϊ ή μπάσκετ, ανάλογα την προτίμηση του καθενός, και ήδη νιώσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά. Ακολούθησε το υπέροχο βραδινό μας και προσευχή στο εκκλησάκι του άλσους και η μέρα έκλεισε με την 1η ομιλία του Γέροντος Νεκταρίου πίσω από τον κεντρικό ναό της Μονής ο οποίος μας εξήγησε με τον μαναδικό τρόπο του ότι για τα θέματα που αφορούν την Εκκλησία μας να μην κάνουμε εύκολα κρίσεις και κατακρίσεις την στιγμή που είμαστε σχεδόν ανίδεοι από την Εκκλησιαστική ιστορία. Και τέλος να έχουμε εμπιστοσύνη και υπακοή στην κρίση της Εκκλησίας μας. Διότι ό,τι κι αν γίνει ο Χριστός δεν θα αφήσει την Εκκλησία Του να πλανηθεί. Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, ο Χριστός θα την επαναφέρει στην αλήθεια.
Την επόμενη μέρα, καθώς ήταν η γιορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, όποιος μπόρεσε πήγε στην Θεία λειτουργία που τελείτο δίπλα στο Μοναστήρι του Αγ. Αυγουστίνου και Σεραφείμ. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας προβλήθηκε η ταινία «Το δείπνο του βοσκού». Υπέροχη ταινία… Η αθωότητα και η αμετάβλητη πίστη του βοσκού ήταν αρκετά για να τον οδηγήσουν στον Παράδεισο.. Ας του μοιάζαμε και λίγο..! Ύστερα επισκεφθήκαμε το γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου και Αγίου Φανουρίου, όπου μας υποδέχθηκαν θερμά οι αδερφές και μας μίλησε η γερόντισσα Μόνικα. Φύγαμε αρκετά προβληματισμένοι και με ένα ερώτημα να μας απασχολεί: “Γιατί όταν αποχαιρετούμε την Γαλιλαία και γυρνάμε στην καθημερινότητά μας δυσκολευόμαστε και δεν μπορούμε να “κρατήσουμε” γερά την πνευματική ζωή τόσο, όσο σε αυτό το μέρος;” Η μέρα ολοκληρώθηκε με παιχνίδι στο γήπεδο και δυνατό survivor, όπου αναμφισβήτητα όλοι νιώσαμε, έστω για λίγο, παιδιά! Αργά το βράδυ γονατίσαμε κάτω από το κιόσκι για να προσευχηθούμε στον Κύριό μας!
Το επόμενο πρωινό κύλησε πολύ όμορφα και ομαλά αφού μπόρεσαν και πραγματοποιήθηκαν κάποια πρωταθλήματα ενώ ταυτόχρονα ο καθένας ήταν ελεύθερος να απολαύσει με οποιονδήποτε τρόπο την ηλιόλουστη μέρα. Ακολούθησε, για όποιον ήθελε, η ταινία «Unplanned» με περιεχόμενο ένα πολύ στενόχωρο θέμα, τις εκτρώσεις. Το ίδιο απόγευμα απολαύσαμε τον καφέ μας παρακολουθώντας την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του π. Δαυίδ περί των 200 χρόνων της επανάστασης, στο κάτω μέρος της καφετέριας. Η μέρα έκλεισε κάνοντας προσευχή απέναντι στον σταυρό, κάτω από τα απέραντα φωτεινά άστρα που σε συνδυασμό με την φύση δημιουργούσαν ένα αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας. Η μέρα έκλεισε παίζοντας ένα παιχνίδι μυστηρίου, το Cluedo, το οποίο ανέβασε την αδρεναλίνη στα ύψη και μας έκανε να ψάχνουμε βραδιάτικα τον «δολοφόνο»!
Νωρίς το επόμενο πρωί γεμάτοι όρεξη και ανυπομονησία ξεκινήσαμε για το πανέμορφο Κεφαλογέρυφο ή αλλιώς Κεφαλογιόφυρο του Μόρνου. (Από το γεφύρι αυτό επικοινωνούσε η Δωρίδα με τη Ναυπακτία, ιδιαίτερα όταν ο Μόρνος κατέβαζε πολύ νερό και ήταν αδιάβατος. Από αυτό πέρασαν και βρήκαν καταφύγιο στο κοντινό Μοναστήρι της Βαρνάκοβας οι διασωθέντες της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826).)
Η διαδρομή προς το ποτάμι ήταν περίπου 2 ώρες, μαζί με μία στάση στον Άγιο Κωνσταντίνο όπου κάναμε την πρωινή μας προσευχή και απολαύσαμε το πρωινό μας. Ύστερα από μία σχετικά δύσκολη και κουραστική διαδρομή περπατώντας ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα και στα καλυμμένα με πεσμένα φύλλα μονοπάτια του δάσους, καταλήξαμε στον ποταμό!! Το τοπίο ήταν μαγευτικό!! Οι περισσότεροι δεν άντεξαν στον πειρασμό και βούτηξαν στο παγωμένο νερό του ποταμού, με την κατάλληλη ενδυμασία εννοείται.! Σίγουρα αυτή η βουτιά θα μας μείνει αξέχαστη! Γευτήκαμε το απολαυστικό μεσημεριανό μας εκεί, κάτω από τις φυλλωσιές των δένδρων, και ύστερα με όσες δυνάμεις μας είχαν απομείνει ανηφορίσαμε για την γλυκιά μας Γαλιλαία. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ξεκούραστα.
Έπειτα, ξημερώνοντας του Αγίου Φανουρίου συμμετείχαμε στην Θεία λειτουργία. Η μέρα κύλησε ήρεμα, σε σχέση με την προηγούμενη, οπότε απολαύσαμε την μέρα μας πραγματοποιώντας τα πρωταθλήματα αλλά και κάνοντας ιππασία, στο κάτω μέρος της κατασκήνωσης αργά το απόγευμα. Η μέρα έκλεισε με τον πιο υπέροχο τρόπο. Πίσω από τον κεντρικό ναό της Μονής, μάς περίμενε ο Γέροντας Νεκτάριος όπου πραγματοποίησε και την δεύτερη ομιλία του δίνοντάς μας συμβουλές για το τι πρέπει να προσέχουμε στη καθημερινότητά μας έτσι ώστε να κρατούμε ατάραχη την ψυχή μας. Το 1ο είναι να έχουμε καθημερινό πρόγραμμα, το 2ο είναι να μην βλέπουμε ειδήσεις το 3ο και καλύτερο να προσέχουμε τις επιλογές μας!!!
Σάββατο, παραμονή αναχώρησης. Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει πιο όμορφα αυτή η μέρα! Έπειτα από την Θεία λειτουργία, πηγαίνοντας προς την καφετέρια, μία έκπληξη μάς περίμενε! Τα πιο λαχταριστά και νόστιμα ντόνατς ποικίλων γεύσεων. Ήταν τόσο απολαυστικά!!! Πραγματικά συγχαρητήρια στο μαγειρείο! Ακολούθησε το παιχνίδι Ρουκ- Ζουκ μέσα στην καφετέρια και έπειτα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, με τον πατέρα Αυγουστίνο, πρακτικού περιεχομένου, η οποία θα μας βοηθούσε στην ζωή μας. Λίγη ώρα αφιερωμένη στην ξεκούραση υπήρχε εκείνη την ημέρα, αφού προετοιμαζόμασταν για την βραδινή μας εκδήλωση, μιας και ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην όμορφη Γαλιλαία.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο νέο πανέμορφο αμφιθέατρο της Γαλιλαίας, όπου εκεί παραδώσαμε το δώρο-κάρτα στο μαγειρείο μας, με αρχιμάγειρα τον πατέρα Ιακώβ και τις βοηθούς του το οποίο φέτος μάς εξέπληξε με τα πεντανόστιμα φαγητά του. Δωράκι πήρε και ο πατέρας Αυγουστίνος, ως ευχαριστήριο και ως ένδειξη αγάπης για την φετινή περίοδο. Στη συνέχεια ξεκίνησε το «ΓΑΛΙΛΑΙΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ!» Ανακαλύψαμε πολλά ταλέντα! Η όμορφη και συγκινητική βραδιά έκλεισε με τα φετινά βιντεάκια της κατασκήνωσης, προβάλλοντας φωτογραφίες και στιγμιότυπα από την φετινή χρονιά. Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω το χιουμοριστικό βίντεο που προβλήθηκε, με συμμετοχές κατασκηνωτών, όπου ένα σμήνος μελισσών απελευθερώθηκε στην κατασκήνωση. Πολύ γέλιοοοοοοοο! Η βραδιά ήταν ταυτόχρονα και συγκινητική…
Έφτασε και η τελευταία μέρα στην ξέγνοιαστη Γαλιλαία μας. Νωρίς το πρωί της Κυραικής περίπου στις 6:00 π.μ. αναχωρήσαμε για την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, μονή στην οποία μόνασε ο ήρωας του επαναστάσεως του 1821 Αθανάσιο Διάκος, σε ένα ορεινό χωριό της Ναυπάκτου με υψόμετρι πάνω από 1000 μέτρα, την Αρτοτίνα. Η διαδρομή κράτησε 2 ώρες με το πούλμαν. Παρακολουθήσαμε την Θ. Λειτουργία, όπου λειτούργησε ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Θεόκτιστος και συμμετείχαμε στο μνημόσυνο του Αθανασίου Διάκου. Ακούσαμε προσηλωμένοι την ομιλία του π. Χριστοδούλου όπου μας παρουσίασε με απλά και κατανοητά λόγια τον βίο του Αθανασίου Διάκου, ή αλλιώς μοναχού Άνθιμου (μοναχικό του όνομα), και τιμήσαμε δεόντως αυτή την ημέρα. Κατόπιν ο Μητροπολίτης μας και οι επίσημοι του τόπου κατέθεσαν στεφάνι προς τιμήν του ήρωα Αθανασίου διάκου.
Ύστερα κατευθυνθήκαμε σε ένα άλλο κοντινό χωριό, ονόματι Πενταγιοί, το χωριό της Μαρίας της Πενταγιώτισσας, όπου απολαύσαμε τον καφέ μας κάτω από την σκιά των δέντρων στην πλατεία του χωριού. Η επιστροφή μάς φάνηκε πιο κοντινή. Γευματίσαμε για τελευταία φορά όλοι μαζί στην καφετέρια και ύστερα ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για να αναχωρήσουμε και καθαρίσαμε ό,τι χρειαζόταν. Επικρατούσε ένα κλίμα χαρμολύπης… Μάς αποχαιρέτησε ο Γέροντας πίσω από τον κεντρικό ναό και έπειτα με την ευχή και την ευλογία του, μπορούσαμε να αποχαιρετήσουμε την γλυκιά μας Γαλιλαία και να επιστρέψουμε πάλι πίσω στην καθημερινότητά μας.
Κλείνοντας αυτά τα λόγια από καρδιάς, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με τον δικό τους τρόπο και το δικό τους λιθαράκι, έδωσαν ζωή για μια ακόμη χρονιά στην κατασκήνωσή μας, έτσι ώστε εμείς να μπορέσουμε να απολαύσουμε όλες αυτές τις μέρες, κάτω από την αγκαλιά του Θεού. Αντίο γλυκιά μας Γαλιλαία! Παραμένεις ο σταθμός και η αρχή στις καρδιές όλων μας! Με το καλό να σε συναντήσουμε και πάλι του χρόνου! Σε ευχαριστούμε Θεέ μου...
