ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

Πριν αρχίσει η κάθε συνάντηση

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

ΘΕΜΑ: Χριστός και Χριστιανοί

[Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου]

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

1. Λεγόμαστε Χριστιανοί γιατί συνδεόμαστε με τον Χριστό.

2. Ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος.

3. Τον περίμεναν όλοι οι άνθρωποι.

4. Την ζωή και την διδασκαλία Του την βλέπουμε στην Αγία Γραφή.

5. Τον ζούμε στην Εκκλησία δια των μυστηρίων.

6. Η παραβολή του ασώτου υιού.

1. Λεγόμαστε Χριστιανοί γιατί συνδεόμαστε με τον Χριστό

Όσοι βαπτίζονται γίνονται μέλη της Εκκλησίας και ονομάζονται μαθητές Χριστού, Χριστιανοί. Εμείς στην Ορθοδοξία προσθέτουμε και το επίθετο Ορθόδοξος για να δείξουμε την αληθινή πίστη. Επειδή υπάρχουν και Χριστιανοί που έχουν εσφαλμένες αντιλήψεις για τον Θεό, τον άνθρωπο και την σωτηρία του ανθρώπου, γι’ αυτό θεωρήθηκε αναγκαίο να μιλούμε για Ορθόδοξους Χριστιανούς. [Όπως οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Προτεστάντες κ.λπ].

Τα μέλη της Εκκλησίας ονομάστηκαν Χριστιανοί, γιατί ακολουθούν τον Χριστό στην ζωή τους, δηλαδή τηρούν το θέλημά Του, τις εντολές Του και ενώνονται μαζί Του δια των μυστηρίων, ιδιαιτέρως δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

2. Ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος

    Η λέξη Χριστός προέρχεται από το χρίω και δηλώνει τον κεχρισμένο, αυτόν που χρίστηκε από τον Θεό. Ταυτίζεται με τον Μεσσία της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι, η λέξη Χριστός φανερώνει ότι η ανθρώπινη φύση, που προσέλαβε το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, χρίστηκε από την θεότητά Του. Αυτό σημαίνει, ότι ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος, με έναν λόγο Θεάνθρωπος. Επομένως, με το όνομα Χριστός δηλώνουμε ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να σώσει τους ανθρώπους, χωρίς να χάσει την θεότητά Του.

    Οι άνθρωποι πάντοτε νοσταλγούσαν την σωτηρία, γι’ αυτό περίμεναν λυτρωτή και σωτήρα. Στην μνήμη τους διατηρούσαν μια ευλογημένη ζωή, ταυτοχρόνως βίωναν την τραγικότητα της ζωής με τον θάνατο, τις αρρώστιες, τους πολέμους, το μίσος των ανθρώπων, κ.λπ. γι’ αυτό και περίμεναν Λυτρωτή, που θα τους σώσει από αυτήν την ταλαιπωρημένη, κουραστική και κακή ζωή. Υπήρχε δε μια πανανθρώπινη (=από όλη την ανθρωπότητα) προσδοκία του Λυτρωτού Θεού. 

3. Τον περίμεναν όλοι οι άνθρωποι

Στην Κίνα από τον 6ο αιώνα π.Χ. ανέμεναν «τον άγιον από την δύσιν», ο δε Κομφούκιος τον ονομάζει «θεάνθρωπον». 

Επίσης οι Βαβυλώνιοι, ανέμεναν σωτήρα και λυτρωτή «ως ενανθρωπήσαντα θεό». 

Οι Ινδοί ανέμεναν την έλευση ενός σωτήρα που θα λυτρώσει τον κόσμο και θα επαναφέρει «την αρχέγονον χρυσήν εποχήν».  

Κατά τον βεδισμό, αρχαία μορφή του Ινδουϊσμού, ο Θεός του πυρός και του ήλιου Agni αναμενόταν να ενανθρωπήσει από Παρθένο, αποστελλόμενος από τον πατέρα του ουρανού «ως μεσίτης μεταξύ θεού και κόσμου». 

Οι αρχαίοι Έλληνες περίμεναν και αυτοί λυτρωτή και σωτήρα. Στον Προμηθέα Δεσμώτη λέγεται ότι ο λυτρωτής του Προμηθέα, που προσηλώθηκε στον Καύκασο και υπέφερε φρικτά, λόγω της ασεβείας του προς τον Θεό Δία, θα είναι τέκνο της Παρθένου Ιούς και του Θεού. 

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρεται στον Λυτρωτή που πρόκειται να στείλει ο Θεός από ενδιαφέρον για το ανθρώπινο γένος. 
Υπήρχε διάχυτη η αντίληψη στους Έλληνες ότι υπάρχει και ένας άλλος άγνωστος Θεός, γι’ αυτό και στην Αθήνα είχαν αφιερώσει ένα άγαλμα με την επιγραφή: «τω αγνώστω Θεώ». 

Την ίδια αναζήτηση και προσδοκία παρατηρούμε και στους Ρωμαίους, αλλά και σε όλους τους λαούς. 

Φυσικά οι Ιουδαίοι περίμεναν τον Λυτρωτή και σωτήρα, αφού οι Προφήτες και ιδιαιτέρως ο Προφήτης Ησαΐας – που έχει χαρακτηριστεί ο μεγαλοφωνότατος των Προφητών και πέμπτος Ευαγγελιστής - περιέγραψαν πολλές λεπτομέρειες από την έλευση, την ζωή και το πάθος του Υιού του ανθρώπου.

Έτσι, αυτός ο Θεός που περίμεναν όλοι οι αιώνες και όλοι οι άνθρωποι είναι ο Χριστός. 

Στο πρόσωπό Του ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος. Γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου από την Παρθένο Μαρία. Η σύλληψη και η γέννησή Του ήταν θαυματουργικές. Ο Υιός του Θεού έγινε υιός του ανθρώπου για να σώσει τον άνθρωπο. 

Αν μελετήσουμε τους λόγους Του και τα έργα Του, θα διαπιστώσουμε ότι υπερέχει σαφώς από όλους τους άλλους αρχηγούς θρησκειών. Ενώ εκείνοι ήταν άνθρωποι, αυτός είναι Θεάνθρωπος. Μίλησε για την αγάπη, την καθαρότητα της καρδίας και των διαθέσεων, νίκησε την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο, αναστήθηκε εκ νεκρών. Κανένας αρχηγός θρησκείας δεν είναι αναστημένος. Ο Χριστός αναστήθηκε και έτσι νίκησε τον θάνατο και τον διάβολο. Γι’ αυτό είναι ο μοναδικός Θεάνθρωπος.

Λεγόμαστε Χριστιανοί γιατί πιστεύουμε ότι Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και γιατί τηρούμε τις εντολές Του στην προσωπική μας ζωή. Επιδιώκουμε να προσαρμόσουμε την ζωή μας στην δική Του ζωή.

Ο Χριστός δεν είναι ένας τέλειος φιλόσοφος και ένας καλός νομοθέτης, δεν είναι ένας ηθικολόγος και ένας αρχηγός μιας θρησκείας, έστω και της πιο τέλειας, αλλά ο νικητής του θανάτου, του διαβόλου και της αμαρτίας. 

Δεν ήλθε για να αλλάξει απλώς τις εξωτερικές συνθήκες ζωής του ανθρώπου, αλλά για να αγιάσει τον άνθρωπο, να τον μεταμορφώσει, να τον θεώσει, να τον κάνει υιό κατά Χάριν του Θεού. Εκείνος είναι κατά φύση Υιός του Θεού (φυσικό παιδί), εμείς πρέπει να γίνουμε κατά Χάρη παιδιά του Θεού (υιοθετημένα παιδιά).

4. Την ζωή και την διδασκαλία Του την βλέπουμε στην Αγία Γραφή

Την επίγεια ζωή του Χριστού την βλέπουμε μέσα στην Καινή Διαθήκη, ιδιαιτέρως στα τέσσερα Ευαγγέλια, που έγραψαν οι μαθητές Του. Εκεί υπάρχουν λίγα στοιχεία από την γέννηση και την ανατροφή Του. Κυρίως περιγράφονται τρία σημεία.

Πρώτον, τι είπε ο Χριστός,

δεύτερον, τι έκανε ο Χριστός και τρίτον,

Τι έπαθε ο Χριστός για τους ανθρώπους.

Το τι είπε ο Χριστός το βλέπουμε στους λόγους, τις παραβολές και την διδασκαλία Του.

Το τι έκανε ο Χριστός το βλέπουμε στα θαύματα τα οποία επετέλεσε τόσο από ευσπλαγχνία και αγάπη για τους ανθρώπους όσο και για να υπογραμμίσει υψηλές διδασκαλίες. Δηλαδή, θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό για να αποκαλύψει την αλήθεια ότι Αυτός είναι το φως του κόσμου.

Το τι έπαθε ο Χριστός το βλέπουμε στα πάθη που υπέστη για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Φυσικά, συνέχεια των παθών είναι και η ανάστασή Του, που σημαίνει ότι ο Χριστός ως Θεός ανέστησε την ανθρώπινη φύση, η οποία πέθανε επάνω στον Σταυρό. Μέσα στα τρία αυτά σημεία φαίνεται καθαρά το Πρόσωπο, το έργο και η αποστολή του Χριστού.

5. Τον ζούμε στην Εκκλησία δια των μυστηρίων

Βέβαια, αυτό το μεγάλο έργο του Χριστού, όπως και την θεότητά Του, εμείς δεν την διαβάζουμε μόνον στην Αγία Γραφή, αλλά την βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία. Με το μυστήριο του Βαπτίσματος γινόμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού και βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή το Πάθος, τον Σταυρό, την Ταφή και την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι ζούμε όλα αυτά τα γεγονότα στην ζωή μας. Με το Βάπτισμα πεθαίνουμε κατά κόσμον και ενταφιαζόμαστε. Αυτό φανερώνει η τριπλή κατάδυση στην κολυμβήθρα. Με την Θεία Κοινωνία λαμβάνουμε το ίδιο το Σώμα του Χριστού μέσα μας και με την θέωση αναλαμβανόμαστε μαζί με τον Χριστό.  

Επομένως, είμαστε Χριστιανοί, μαθητές του Χριστού, γιατί ενωνόμαστε μαζί Του.  Όπως ο μαθητής στο σχολείο έχει πρότυπο ζωής του τον δάσκαλο, έτσι και εμείς έχουμε πρότυπο ζωής και πολιτείας τον Χριστό. Όπως ο ζωγράφος έχει υπόψη του ένα πρότυπο και αυτό θέλει να παραστήσει, έτσι και εμείς έχουμε πρότυπο της ζωής μας τον Χριστό και θέλουμε να μεταμορφώσουμε την ζωή μας, να την κάνουμε εν Χριστώ ζωή.  

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι μέσα στα Ευαγγέλια ο Χριστός λέγεται οδός, γιατί δι’ Αυτού αναβαίνουμε στον Πατέρα, θεμέλιος λίθος γιατί Αυτός τα στηρίζει όλα, ρίζα γιατί χάρη σ’ Αυτόν ανθίζουμε, ποιμένας γιατί Αυτός μας τρέφει, αμνός γιατί Αυτός θυσιάστηκε για μας και μας έσωσε, ζωή γιατί, ενώ είμασταν νεκροί κατά την αμαρτία, Αυτός μας ζωογόνησε, μας ανέστησε, φως γιατί μας απάλλαξε από το σκοτάδι, ιμάτιο γιατί Τον ενδυθήκαμε με το Βάπτισμα ενώ είμασταν γυμνοί, τράπεζα γιατί Τον τρώμε με τα μυστήρια, οίκος γιατί ζούμε μέσα σ’ Αυτόν, ένοικος γιατί είμαστε ναοί Του.  

Όλα αυτά τα ονόματα, που τα περισσότερα ο Ίδιος με την διδασκαλία Του μας αποκάλυψε, φανερώνουν ποιο είναι το έργο του Χριστού, ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίο έγινε άνθρωπος, αλλά και ποια είναι η σχέση μας με Αυτόν. 

Δεν είναι απλώς ένας αρχηγός θρησκείας, δεν είναι ένας κοινωνικός μεταρρυθμιστής, αλλά το φως και η ζωή μας, η κεφαλή και ο αγιασμός μας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ο Πατέρας και η Μητέρα μας. Και αυτή η σχέση με τον Χριστό είναι πραγματική,  οργανική και όχι αφηρημένη και στοχαστική. Το ότι λεγόμαστε Χριστιανοί δείχνει αυτή την οργανική και ουσιαστική σχέση μαζί Του.  

Μεταξύ αυτών που είπε ο Χριστός στους μαθητές Του διασώζονται και οι περίφημες παραβολές. Παραβολές λέγονται μερικές εικόνες και ιστορίες που είπε ο Χριστός, μέσα στις οποίες κρύβονται μεγάλες αλήθειες. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας ο Χριστός την παραβολή των γάμων, φανέρωσε ότι η Θεία Ευχαριστία, καθώς επίσης και η Βασιλεία του Θεού είναι πνευματικός γάμος, αφού συνάπτει τον άνθρωπο πραγματικά με τον Θεό.  

6. Η παραβολή του ασώτου υιού

Μια από τις παραβολές του Χριστού είναι και η παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ. ιε’  11-32). Πρόκειται για μια περίφημη παραβολή μέσα στην οποία κρύπτονται μεγάλες αλήθειες. Μπορεί κανείς να πει ότι αποκαλύπτεται ποιος είναι ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού, τι είναι η πτώση του ανθρώπου, ποιο είναι το έργο της Εκκλησίας και πώς μπορεί κανείς να σωθεί. Μέσα στα πλαίσια αυτά φανερώνεται ολόκληρη η χριστιανική ζωή.  

Με απλά λόγια η παραβολή περιγράφει τα εξής:  
Ένας άνθρωπος είχε δύο παιδιά. Κάποτε το μικρότερο παιδί ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο της περιουσίας που του ανήκε και έφυγε μακριά από το σπίτι του.  Έζησε άσωτα, διεσκόρπισε την περιουσία και ευρισκόμενος σε μεγάλη στέρηση,  έγινε δούλος σε κάποιον πολίτη, βόσκοντας χοίρους. Μέσα στη θλίψη του θυμήθηκε τη ζωή και την ευτυχία που επικρατούσε στο πατρικό του σπίτι και αποφάσισε να επιστρέψει σ’ αυτό, σαν μισθωτός και όχι σαν υιός. Ενώ επέστρεφε στο σπίτι, τον είδε ο πατέρας του που τον περίμενε. Έτρεξε πρώτος ο πατέρας του, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Ο άσωτος υιός ζήτησε συγνώμη και του είπε ότι είναι ανάξιος να χαρακτηριστεί παιδί του, ότι έχει την επιθυμία να γίνει μισθωτός, αφού δαπάνησε το μερίδιο της περιουσίας του. Ο πατέρας όμως έδωσε την εντολή να του φορέσουν την πρώτη στολή, να του δώσουν δακτυλίδι στο χέρι και υποδήματα στα πόδια και να σφάξουν το καλύτερο μοσχάρι. Έτσι άρχισε το πανηγύρι.  

Όταν όμως επέστρεψε το μεγαλύτερο παιδί του και άκουσε να γίνεται γλέντι στο σπίτι του, ζήτησε να μάθει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Όταν του είπαν ότι επέστρεψε ο αδελφός του, εκείνος θύμωσε και δεν ήθελε να εισέλθει στο σπίτι του. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον μεταπείσει. Εκείνος, όμως, χρησιμοποιώντας λογικά επιχειρήματα, ουσιαστικά εκφράζοντας ζήλεια και φθόνο, δεν ήθελε να εισέλθει στο σπίτι του και αφήνεται να νοηθεί ότι δεν συμμετέσχε τελικά στην χαρά και την επιστροφή του «νεκρού» και χαμένου αδελφού του.  

Αυτή η περίφημη παραβολή δείχνει όλο το έργο του Χριστού, αλλά και την ζωή της Εκκλησίας. Θα προσπαθήσουμε στις επόμενες Κατηχήσεις να την αναλύσουμε περισσότερο και να δούμε όλα τα πνευματικά της νοήματα.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 

- Εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος και γι’ αυτό ο πραγματικός σωτήρας των ανθρώπων. Τον ονομάζουμε Θεάνθρωπο και πράγματι είναι!

- Δεν υπάρχει κανείς άλλος σωτήρας και λυτρωτής. Πάνω σ’ αυτή την πέτρα της πίστεως και την ομολογία πρέπει να στηρίζεται η χριστιανική ζωή.

- Όσοι ζούμε μέσα στην Εκκλησία λεγόμαστε και είμαστε Χριστιανοί, γιατί πρέπει να είμαστε στενά συνδεδεμένοι με τον Χριστό, να τρεφόμαστε από το Σώμα και το Αίμα Του, να τηρούμε τις εντολές Του και το θέλημά Του και να ζούμε στην προσωπική μας ζωή όλα τα γεγονότα της ζωής Του.

- Όταν δεν ζούμε όπως θέλει ο Θεός, τότε δεν είμαστε ούτε και πρέπει να λεγόμαστε χριστιανοί.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Δεν μπορώ από μόνος μου να κατηχηθώ;

Η αναγκαιότητα της κατήχησης του χριστιανού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική πορεία της εκκλησίας και αποτελεί την σημαντικότερη προϋπόθεση για την υγιή θρησκευτικότητα του ανθρώπου.

Και θα πει κάποιος πως, «ωραία ακούγονται όλα αυτά», αλλά για ποιο λόγο πρέπει να κατηχηθούμε; Δεν μπορούμε απλώς να διαβάσουμε κάποια βιβλία; Δεν αρκεί που πηγαίνουμε την Κυριακή στην Εκκλησία; Μας τα έχουν πει άλλωστε και οι γιαγιάδες μας τα περισσότερα.

Η απάντηση είναι πως δεν μπορεί κάποιος να κατηχηθεί μόνος του. Να διαβάσει φυσικά και μπορεί, να ακούσει για τον Χριστό από την οικογένειά του φυσικά και μπορεί, αλλά να κατηχηθεί μόνος του δεν μπορεί. Όπως δεν μπορεί να βαπτιστεί μόνος του, όπως δεν μπορεί να εξομολογηθεί, απλώς, σε μια εικόνα. Είναι, σχεδόν, το ίδιο πράγμα.

Αυτός που ασκεί την κατήχηση δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Και μάλιστα δεν είναι ο οποιοσδήποτε που πιστεύει. Αλλιώς ο καθένας από εμάς που πιστεύουμε θα μπορούσε να γίνει κατηχητής, σε οποιαδήποτε ηλικία, ανεξάρτητα αν γνωρίζει σωστά ή όχι. Δεν αρκεί απλώς να είναι κάποιος καλό παιδί ή να έχει διακριθεί απαραίτητα στον τομέα των γραμμάτων.

Ο κατηχητής πρέπει να μοιάζει στους Αποστόλους, γιατί το ίδιο έργο επιτελεί. Πρέπει να είναι άνθρωπος βαθιάς πίστεως, συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, που έχει κληθεί από την ίδια την Εκκλησία για το έργο αυτό, και φυσικά να έχει το χάρισμα της ιεραποστολικής προσφοράς. Να επιτελεί, δηλαδή, την διακονία αυτή με πλήρη επίγνωση και φόβο Θεού. Να αντιλαμβάνεται και να συναισθάνεται την σπουδαιότητα και την ιερότητα του έργου αυτού, να έχει αγάπη προς τα παιδιά και διάθεση συνεχούς καταρτισμού, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει οποιοδήποτε θέμα τεθεί προς συζήτηση.

Για αυτούς τους λόγους όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι χαρισματικοί και ικανοί να επιτελέσουν αυτό το έργο, πρέπει να το αναλαμβάνει ο ίδιος ο ιερέας, εξαιτίας του ότι αυτό αποτελεί το σπουδαιότερο και σημαντικότερο έργο, μαζί με την τέλεση των ιερών ακολουθιών.

Γιατί είναι σημαντική η κατήχηση;

Γιατί, όμως, είναι σημαντική τελικά η κατήχηση; Τι θα μου προσφέρει εμένα προσωπικά; Θα γίνω απλώς ένα καλύτερο παιδί;

Πώς θα σας φαινόταν αν σας λέγαμε να γίνετε μηχανικός αυτοκινήτων ή πιλότος ή οτιδήποτε άλλο επιλέξετε, χωρίς να έχετε καμία γνώση για το επάγγελμα αυτό; Χωρίς να πάτε σε κάποια σχολή, χωρίς να σας διδάξει ένας δάσκαλος, χωρίς κανένα εφόδιο? Πώς θα ανταγωνιζόσασταν αυτούς που ξέρουν ήδη να το κάνουν και έχουν γνώσεις, ενώ εσείς όχι;

Αυτό ισχύει και για τον χριστιανό. Πώς θα γνωρίσω την θρησκεία στην οποία πιστεύω; Ποιος είναι ο αρχηγός της; Ποια είναι τα έργα του και ποιες είναι οι βασικές αρχές και αξίες της πίστης αυτής; Τελικά γιατί η δική μου θρησκεία υπερέχει όλων των υπολοίπων και γιατί να μην είμαι για παράδειγμα βουδιστής; Γιατί δεν μπορώ να συζώ πριν από τον γάμο και γιατί στην τελική δεν μπορώ να κάνω ότι μου αρέσει;

Είναι κατανοητό πως ένα νέο παιδί της σημερινής εποχής όταν ακούει την λέξη κατηχητικό κάνει αυτόματα συνειρμούς που αφορούν στην οπισθοδρομικότητα, την βαρεμάρα, την στείρα γνώση, που δεν θα του προσφέρει τίποτα. Φαντάζεται να πηγαίνει σε ένα δεύτερο σχολείο, ενώ ήδη κουράζεται ή βαριέται από το πρώτο, και να ακούει, να ακούει, να ακούει…Χωρίς χαρά, χωρίς κανένα κίνητρο… Με κανόνες και πρέπει.

Κι όμως το κατηχητικό είναι το ακριβώς αντίθετο..! Είναι ένα ζωντανό κύτταρο που συνεχώς μεγαλώνει, ένα κύτταρο κοινωνικοποίησης για όποιον δεν έχει πολλές ευκαιρίες για αυτό. Μπορεί να συμμετέχει οποιοσδήποτε το επιθυμεί (με μοναδική προϋπόθεση την πίστη στον Χριστό), όπως κι αν είναι εμφανισιακά ή όποιον χαρακτήρα κι αν έχει.

Είναι ένας τόπος συνάντησης των νέων που έχουν την ευκαιρία να συναναστραφούν με συνομήλικους τους, χωρίς να χρειάζεται να ντρέπονται για τις απόψεις τους, χωρίς να κρύβονται, χωρίς να τους ασκεί κάποιος ψυχολογική ή οποιουδήποτε άλλου είδους βία. Είναι το πνευματικό καταφύγιό μας τις δύσκολες ώρες, ο χώρος εκείνος που αισθανόμαστε ότι μας καταλαβαίνουν και νιώθουν τις αγωνίες μας. Στο κατηχητικό έχουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε και να αναλύσουμε όσα μας απασχολούν και όσα μας προβληματίζουν.

Είναι το ορόσημο εκείνο για την ανάπτυξη υγιών προτύπων θρησκευτικότητας και η αφετηρία να εκδηλωθεί η κλίση μας προς την ιεροσύνη, αν αυτή υπάρχει.

Είναι ο τόπος εκείνος που θα λύσει τις απορίες μας, όσο «σύγχρονες» κι αν είναι, που θα καλύψει τα κενά μας (υπαρξιακά, κοινωνικά, οικογενειακά κ.ο.κ.), που θα μας αγκαλιάσει και θα μας σκεπάσει όταν νιώθουμε το κρύο της μοναξιάς και της αμφιβολίας.

Ήταν η ίδια η εντολή του Κυρίου μας: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν" (Ματθ. 28, 19-20).

3. Τελικά γιατί η πίστη είναι αναγκαία στον άνθρωπο;

Θα αρκεστούμε στα λόγια του άγιου Κύριλλου Ιεροσολύμων που αναφέρει τα εξής για την πίστη: « Και δεν είναι μόνο σε μας, που καλούμαστε χριστιανοί, στους οποίους η αξία της πίστης είναι τόσο μεγάλη, αλλά κάθε τι που γίνεται στον κόσμο, ακόμη και από ανθρώπους που είναι ξένοι από την Εκκλησία γίνεται με πίστη… Η καλλιέργεια της γης γίνεται με την πίστη, γιατί αυτός που δεν πιστεύει ότι θα λάβει καρποφορία δεν υπομένει τους κόπους.

Οι ναυτικοί οδηγούνται με την πίστη, γιατί εμπιστεύονται την ζωή τους σ’ ένα πλοίο και προτιμούν την ταραχώδη θάλασσα από την στερεά γη και ρίπτουν τους εαυτούς τους σε αβέβαιες ελπίδες, αλλά έχουν ως πιο ασφαλή άγκυρα την πίστη. Στην πίστη, λοιπόν, θεμελιώνονται οι πιο πολλές υποθέσεις των ανθρώπων».

ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

Μετά από κάθε συνάντηση

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (3)

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ἀμήν.

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.