ΘΕΜΑ 20.Δ Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης

Ο Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης γεννήθηκε στη Λυκία της Μικράς Ασίας τον 5ο αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς. Σε μικρή ηλικία ασπάσθηκε την αίρεση των Μονοφυσιτών (υποστήριζαν ότι η θεϊκή φύση του Χριστού είχε απορροφήσει την ανθρώπινη). Γρήγορα όμως κατάλαβε το λάθος του, επειδή είχε καλή προαίρεση και ταπείνωση. Από τον ασκητή Ευθύμιο στην έρημο του Ρουβά διδάχτηκε την αλήθεια για τις δύο φύσεις του Χριστού και επέστρεψε στην αγκαλιά της Εκκλησίας.

Το 451 μ.Χ εκάρη μοναχός στην έρημο του Ιορδάνη όπου ασκήθηκε στην ησυχία. Αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοί μοναχοί, ίδρυσε κοινοβιακό μοναστήρι. Ήταν αυστηρός με τον εαυτό του, έτρωγε λίγο και αγρυπνούσε. Στους άλλους ήταν πάντα επιεικής. Δίδασκε ότι ο πολύς ύπνος κάνει το σώμα ανίσχυρο στους κόπους και τις ασθένειες. Με την αυστηρή άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή ο νους συγκεντρώνεται και βρίσκεται συνέχεια στον Θεό.

Σε τέτοια πνευματικά ύψη είχε φτάσει ο Άγιος Γεράσιμος, ώστε και αυτά τα άγρια θηρία ακόμη τον σέβονταν, τον υπάκουαν και τον υπηρετούσαν. Η μεγάλη χάρη που του είχε δώσει ο Θεός φαίνεται και από την ιστορία του Αγίου με το λιοντάρι.

Ο Άγιος εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι. Γιατί άραγε; Αυτό το άγριο λιοντάρι έζησε κοντά στον Όσιο Γεράσιμο και τον υπηρετούσε με θαυμαστό τρόπο, όσο καιρό ζούσε. Αλλά και όταν κοιμήθηκε ο Άγιος, τον ακολούθησε με παράδοξο τρόπο, αφού πέθανε πάνω στον τάφο του από υπερβολική λύπη.

Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος περπατούσε στην όχθη του ποταμού Ιορδάνη, συναντήθηκε με ένα λιοντάρι. Μόλις το θηρίο τον αντίκρισε, άρχισε να βρυχάται με παρακλητικό τρόπο και να ανασηκώνει με δυσκολία το ένα του πόδι. Τι είχε συμβεί; Ένα μυτερό κομμάτι καλαμιού τού είχε μπηχτεί στο πόδι, με αποτέλεσμα αυτό να πρηστεί, να γεμίσει πύο και να μη μπορεί να περπατήσει από τους πόνους.

Όταν ο γέροντας είδε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν το λιοντάρι, το λυπήθηκε. Αφού το πλησίασε, κάθισε σε μια πέτρα, πήρε το πόδι του λιονταριού και το εξέτασε προσεκτικά. Το έσκισε με έναν σουγιά, έβγαλε το καλάμι μαζί με πολλά υγρά και πύο και καθάρισε καλά την πληγή. Μετά την έδεσε καλά με ένα πανί και έδιωξε το λιοντάρι. Αυτό όμως δεν έφευγε.

Αφού θεραπεύτηκε, έμεινε κοντά στον Άγιο, δεν τον άφησε ποτέ πια, ημέρεψε σαν πρόβατο και τον ακολουθούσε σαν γνήσιος μαθητής του. Ο Γέροντας θαύμαζε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη του θηρίου, που πολύ σπάνια τη συναντάς στους ανθρώπους. Από τότε ο γέροντας έτρεφε το λιοντάρι, δίνοντάς του ψωμί και βρεγμένα όσπρια. Το ονόμασε Ιορδάνη.

Ο Όσιος είχε και ένα γαϊδουράκι για να μεταφέρει πόσιμο νερό που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση από το μοναστήρι. Το εξημερωμένο λιοντάρι συνόδευε το γαϊδουράκι και επέστρεφαν μαζί.

Κάποια μέρα, ενώ το λιοντάρι κοιμόταν, περαστικοί έμποροι έκλεψαν το γαϊδουράκι και το λιοντάρι γύρισε πίσω μόνο του. Ο Όσιος υποπτεύθηκε πως είχε φάει τον γάιδαρο και το τιμώρησε να μεταφέρει εκείνο το πολύτιμο νερό. Το λιοντάρι έκανε υπακοή, και πήγαινε καθημερινά και κουβαλούσε νερό στο μοναστήρι, ώσπου μια μέρα που οι έμποροι πέρασαν από το ίδιο σημείο, το λιοντάρι αναγνώρισε τον φίλο του και επέστρεψε τον γάιδαρο σώο στον Όσιο.

Όταν ο Άγιος κοιμήθηκε, ο Ιορδάνης έτυχε να μην είναι στη Λαύρα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε και ζητούσε να βρει τον γέροντα και να τον προσκυνήσει. Μάταια όμως. Ο μεγάλος ευεργέτης του δε φαινόταν πουθενά. Μόλις ο Άγιος Σαββάτιος, ο μαθητής του Αγίου Γερασίμου, είδε το λιοντάρι να ψάχνει, το πήγε κοντά στον τάφο του Αγίου Γερασίμου. Το υπέροχο ζώο παρέμεινε εκεί περίλυπο κι νηστικό αρκετές ημέρες, μέχρι που πέθανε. Το λιοντάρι απεικονίζεται πάντα δίπλα στον Όσιο.

Τα τελευταία χρόνια το μοναστήρι του στην έρημο του Ιορδάνη έχει γίνει πολύ γνωστό και αποτελεί αγαπημένο προορισμό για τους προσκυνητές των Αγίων Τόπων, κυρίως χάρη στο έργο του Αγιοταφίτη Γέροντα Χρυσόστομου (Ταβουλαρέα) που έχει μετατρέψει το «Μοναστήρι της πέρδικας» σε μια αληθινή όαση φιλοξενίας και παρηγοριάς.

Το μοναστήρι πήρε το όνομά του από την Παναγία, τη
ν οποία όταν τη βλέπανε να

περνά έλεγαν ότι έμοιαζε με πέρδικα. Μάλιστα κάποιος είπε: «Αυτή η γυναίκα είναι τόσο όμορφη! Αν υπάρχει μητέρα του Θεού αυτή πρέπει να είναι.» Η παράδοση λέει ότι ο Κύριος, η Παναγία και ο Ιωσήφ έμειναν σε μια σπηλιά που βρίσκεται εκεί για μια νύχτα. Στη σπηλιά είχε το λημέρι του ένας αρχιληστής.

Αυτός είπε στους άλλους ληστές να μην πειράξουν αυτή την οικογένεια, διαφορετικά θα είχαν να κάνουν μαζί του. Τη νύχτα η Παναγία έλουσε το Χριστό. Το νερό που έμεινε, το πήρε η γυναίκα του ληστή και έλουσε το άρρωστο παιδί της. Αμέσως το παιδί έγινε καλά. Λέγεται ότι αυτό το αγόρι ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού και πήγε στον Παράδεισο…

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Ο Όσιος Γεράσιμος ήταν πολύ αυστηρός. Αυστηρός όμως με τον εαυτό του. Νήστευε και αγρυπνούσε πολύ έντονα, ενώ η προσευχή δεν έλειπε ποτέ από το στόμα του. Ήξερε πως όσο πιο πολύ κοπιάζεις πνευματικά, τόσο μεγαλύτερη χάρη απολαμβάνεις από τον Θεό. Ενώ όμως ήταν τόσο αυστηρός με τον εαυτό του, τόσο επιεικής και ευγενικός ήταν με τους άλλους. Δε μάλωνε, δε στενοχωρούσε, δεν τιμωρούσε τα λάθη των συνανθρώπων και των υποτακτικών του, αλλά προσπαθούσε με το παράδειγμά του να διδάξει και να δείξει τον σωστό δρόμο.

Δυστυχώς οι άνθρωποι κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: δικαιολογούμε μόνο τον εαυτό μας (πολλές φορές ακόμα και μπροστά στον παντογνώστη Θεό!) ενώ δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε ούτε το παραμικρό λάθος των αδελφών μας. Αντί με το παράδειγμά μας να τους κάνουμε να καταλάβουν το σφάλμα τους, τους κατακεραυνώνουμε και τους σπρώχνουμε είτε στην απελπισία είτε σε άλλη αμαρτία. Το σοβαρό αυτό ελάττωμα οφείλεται στον εγωισμό και την υπερηφάνεια που έχουμε και συναντάται πολύ σε άτομα που νομίζουν ότι τηρούν το θέλημα του Θεού (τρανταχτό παράδειγμα ο Φαρισαίος).

Ο Όσιος Γεράσιμος αγαπούσε πολύ τον Θεό και όλα τα δημιουργήματά του, ακόμα και τα επικίνδυνα θηρία! Αυτό είναι ένα άλλο σημάδι της μεγάλης χάρης που πήρε από τον Θεό. Έδινε μάλιστα ονόματα στα άγρια θηρία και στα άλλα ζώα και συνομιλούσε μαζί τους. Αυτά με τη σειρά τους ήταν ήμερα μαζί του και υπάκουαν στα λόγια του, όπως στον Αδάμ πριν το προπατορικό αμάρτημα.

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον Θεό! Ο φυσικός κόσμος, αυτό το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, καταστρέφεται καθημερινά από την απληστία και την αδιαφορία μας. Ο Θεός έδωσε εντολή στον άνθρωπο να φροντίζει και να προστατεύει τη φύση κι εμείς στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούμε.

Το να μη ρυπαίνουμε και να μην καταστρέφουμε τη φύση δεν είναι απλά δείγμα πολιτισμού, είναι υπακοή στο θέλημα του Θεού. Οφείλουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε το περιβάλλον.

Ας μην ξεχνάμε ότι «κόσμος σημαίνει κόσμημα», στολίδι. Στο χέρι μας είναι να ξαναγίνει Παράδεισος!