Μια Σαρακοστή, ο Ζωσιμάς πέρασε τον Ιορδάνη και προχώρησε στο εσωτερικό της ερήμου. Όλη μέρα βάδιζε προσευχόμενος και το βράδυ κοιμόταν καταγής. Μετά από είκοσι μέρες οδοιπορίας, στράφηκε προς την ανατολή κι έκανε τη συνηθισμένη προσευχή του. Ενώ προσευχόταν, είδε στα δεξιά του μια ανθρώπινη σκιά. Στην αρχή ταράχτηκε! Αφού έκανε το σημείο του Σταυρού κι έδιωξε τον φόβο, διέκρινε φανερά κάποιον να περπατά. Είχε μαύρο σώμα από τον καύσωνα και είχε στο κεφάλι λίγες άσπρες τρίχες σαν βαμβάκι. Όταν τον είδε ο Ζωσιμάς, αν και ηλικιωμένος, άρχισε να τρέχει προς το μέρος του. Η χαρά του ήταν μεγάλη, γιατί σ' όλο εκείνο το χρονικό διάστημα δεν είχε δει κανένα. Ο ξένος όμως άρχισε να τρέχει προς το εσωτερικό της ερήμου.
Τότε ο Ζωσιμάς άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας: «Γιατί με αποφεύγεις, τον αμαρτωλό; Μείνε μαζί μου, όποιος και να ‘σαι, στάσου κι ευλόγησέ με!». Τότε εκείνος του είπε: «Αββά (Πατέρα) Ζωσιμά, συγχώρεσέ με. Δεν μπορώ να γυρίσω και να σε δω στο πρόσωπο, γιατί είμαι γυναίκα και μάλιστα γυμνή. Αλλά αν θέλεις να δώσεις ευχή σε μια αμαρτωλή γυναίκα, ρίξε το ράσο που φοράς για να σκεπάσω το σώμα μου».
Ο Ζωσιμάς απόρησε που η άγνωστη γυναίκα ήξερε το όνομά του. Έβγαλε το ράσο του και της το έριξε κι εκείνη αφού το πήρε, σκέπασε το σώμα της και ήρθε κοντά του. Ο Ζωσιμάς την παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Θεό για αυτόν και εκείνη δέχτηκε πρόθυμα. Όσο όμως προσευχόταν, ο Ζωσιμάς με έκπληξη την είδε να σηκώνεται από το έδαφος και να αιωρείται στον αέρα! Μόλις τέλειωσε την θερμή προσευχή της, την παρακάλεσε επίμονα να του διηγηθεί τη ζωή της.
Καταγόταν από την Αίγυπτο κι όταν ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου επί 17 χρόνια ζούσε αμαρτωλή και άσωτη ζωή. Κάποτε, από περιέργεια, πήγε με πολλούς άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παραβρεθεί στην εορτή της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού.
Όταν όμως θέλησε να μπει στον Ναό της Ανάστασης ένοιωσε 3 έως 4 φορές κάποια αόρατη δύναμη που την εμπόδιζε να μπει. Ταραγμένη υποσχέθηκε στην Παναγία ότι εάν την αφήσει να μπει και να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα άλλαζε ζωή. Όταν προσπάθησε να ξαναμπεί στον Ναό, το κατάφερε χωρίς καμιά δυσκολία.
Προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και, χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε, αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα, κοινώνησε και πέρασε από τον Ιορδάνη στα ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο ή ζώο.
Η Οσία παρακάλεσε τον Αββά Ζωσιμά να μη μιλήσει σε κανέναν για τη συνάντησή τους μέχρι τον θάνατό της. Του είπε επίσης την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους να πάρει τη Θεία κοινωνία και να έρθει να την κοινωνήσει. Αφού του έδωσε συμβουλές για το μοναστήρι του, αναχώρησε στην έρημο.
Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου χρόνου συναντήθηκαν ξανά στον Ιορδάνη ποταμό. Η Οσία έκανε το σημείο του Σταυρού και περπάτησε πάνω στο νερό για να έρθει κοντά στον Αββά! Η Οσία μετέλαβε των Ζωοποιών Μυστηρίων κι αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό, αναστέναξε με δάκρυα και είπε: «Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν Σου». Έπειτα ζήτησε από τον Γέροντα να γυρίσει στο μοναστήρι του και τον ερχόμενο χρόνο να έλθει και πάλι στο μέρος όπου τη συνάντησε την πρώτη φορά.
Όταν πέρασε ο χρόνος, ο Ζωσιμάς ήρθε πάλι στην έρημο και βρήκε την Οσία νεκρή και στραμμένη προς την Ανατολή με σταυρωμένα τα χέρια. Αφού δάκρυσε αρκετά και είπε τους κατάλληλους ψαλμούς, αναρωτήθηκε: «Μήπως πρέπει να θάψω το λείψανο της Οσίας; Ή μήπως όχι;». Και ενώ σκεφτόταν αυτά, είδε κοντά στο κεφάλι της χαραγμένες στη γη αυτές τις λέξεις: «Αββά Ζωσιμά, θάψε σ' αυτό τον τόπο το λείψανο της Μαρίας και προσευχήσου στο Θεό για μένα, που πέθανα το μήνα Φαρμαιθί (Απρίλιο), την πρώτη εκείνη νύκτα του Σωτηρίου Πάθους, κατά την οποία κοινώνησα». Όταν ο Γέροντας τα διάβασε, χάρηκε που έμαθε το όνομα της Οσίας και έμαθε ότι μόλις κοινώνησε τα Θεία Μυστήρια ήλθε σ' αυτό το μέρος και παρέδωσε τη ψυχή της στο Θεό.
Ο Γέροντας γύρισε πίσω στο μοναστήρι ευλογώντας και δοξάζοντας το Θεό και διηγήθηκε στους μοναχούς τα πάντα σχετικά με την Οσία. Στο μοναστήρι αυτό πέθανε και ο Αββάς Ζωσιμάς, σε ηλικία 100 χρονών.
Πρακτική εφαρμογή
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία είχε μια πολύ δυνατή προσωπική εμπειρία η οποία της άλλαξε την ζωή. Μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να μπει στον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα. Τήρησε την υπόσχεση που έδωσε στην Παναγία και αμέσως άλλαξε πορεία στη ζωή της. Έφτασε σε τόσο μεγάλα ύψη πίστης και αρετής ώστε για 47 ολόκληρα χρόνια έζησε ολομόναχη στην έρημο με ελάχιστη τροφή και χωρίς καμιά βοήθεια.
Εμπιστεύτηκε απόλυτα τον εαυτό της στον Θεό, ο οποίος της έδωσε σαν αντάλλαγμα υπερφυσικά χαρίσματα -προσευχόταν αιωρούμενη, περπατούσε στο νερό, ήταν προορατική... Ο ενάρετος Ζωσιμάς, ο οποίος από μικρό παιδί βρισκόταν στο μοναστήρι και ήταν πολύ προσεκτικός και επιμελής μοναχός, έμεινε έκπληκτος από την πνευματική προκοπή της πρώην αμαρτωλής γυναίκας.
Ο Θεός δίνει σε όλους μας σημεία (σημάδια άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά) τα οποία μας προειδοποιούν ότι έχουμε χάσει τον δρόμο που οδηγεί κοντά του.
Δυστυχώς Τον αγνοούμε ή Τον περιφρονούμε. Η Οσία, αν και πολύ αμαρτωλή, κατάλαβε τα λάθη της και έτρεξε χωρίς δεύτερη σκέψη στην έρημο όπου μετανόησε για τα λάθη της. Εμείς τρέχουμε στην αγκαλιά του Θ
εού, στο πετραχήλι του πνευματικού μας όταν συνειδητοποιούμε τις αμαρτίες μας;
Ο Θεός δε ζητάει από εμάς να αγωνιστούμε υπεράνθρωπα όπως η Οσία Μαρία. Το μόνο που ζητάει είναι λίγο «φιλότιμο» (όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης), μια συγγνώμη κι αληθινή μετάνοια.
Η Οσία Μαρία αποτελεί το πιο φωτεινό παράδειγμα για όλους μας, κοινώνησε μόνο δυο φορές κι όμως κατάφερε να αγιάσει. Ας γίνει η φετινή Μεγάλη Τεσσαρακοστή το δικό μας πρώτο βήμα στον δρόμο που οδηγεί στη Σωτηρία. Αμήν.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Δεν υπάρχει χριστιανός, επί γης, που να μην γνωρίζει την σημασία της αμαρτίας. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, δεν υπάρχει χριστιανός που να είναι αναμάρτητος. Είναι απλά αδύνατον. Αναμάρτητος υπήρξε μόνο ο Χριστός και δεν θα υπάρξει άλλος.
Αν θέλεις πραγματικά να ενωθείς με τον Χριστό δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο η αμαρτία. Γιατί Εκείνος μας έδειξε τον δρόμο της συγχώρεσης. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο Σταυρώθηκε. Εκεί ακριβώς βασίζεται όλη η πεμπτουσία του σωτηριολογικού δόγματος μας.
Αν ήμασταν αναμάρτητοι θα ερχόταν ο Χριστός στη γη; Θα σταυρωνόταν; Θα υπήρχε η ανάγκη της εξομολόγησης; Την απάντηση όλοι την γνωρίζουμε.
Ακόμη και οι άγιοι δεν υπήρξαν στην ζωή τους αναμάρτητοι. Μάλιστα πολύ μεγάλοι αμαρτωλοί έγιναν και πολύ μεγάλοι άγιοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Όσια Μαρία η Αιγυπτία. Τι έπρεπε, δηλαδή, να κάνει εκείνη με τον βίο που είχε; Να δέσει μια θηλιά στον λαιμό της και να μην τολμήσει ποτέ να ζητήσει συγχώρεση; Όμως η θέλησή της να ενωθεί με τον Χριστό την έφτασαν σε τεράστια πνευματικά μέτρα και στην πλήρη «ανακαίνισή» της.
Αυτή είναι και η διαφορά των Αγίων της πίστης μας από όλους τους υπόλοιπους. Γνώριζαν την αμαρτωλότητα τους, παρόλα αυτά ήταν τόσο ισχυρή η θέλησή τους, που η αμαρτία δεν ήταν ικανή για να τους χωρίσει από τον Ζωοδότη τους. Δεν απελπίζονταν και «έβαζαν κάθε μέρα αρχή». Ξεκινούσαν, δηλαδή, από το μηδέν σαν να μην τους έχει επηρεάσει η οποιαδήποτε αστοχία. Και στο τέλος πετύχαιναν τον σκοπό τους.
Ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, δείχνει πως μία πόρνη μπορεί να γίνει κατά Χάριν θεός, πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγγελος εν σώματι και πως η κατά Χριστόν ελπίδα μπορεί να αντικαταστήσει την υπό του διαβόλου προερχόμενη απόγνωση.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία με την μετάνοιά της και την βαθιά της ταπείνωση, αφ' ενός μεν προσφέρει μια παρηγοριά σε όλους τους ανθρώπους, αφ' ετέρου δε, ταπεινώνει εκείνους που υπερηφανεύονται για τα ασκητικά τους κατορθώματα. Δεν ημέρωσε μόνο τα άγρια θηρία που υπήρχαν μέσα της, δηλαδή τα άλογα πάθη, αλλά υπερέβη όλα τα όρια της ανθρώπινη φύσης και ημέρωσε ακόμη και τα άγρια θηρία της κτίσης.
Αυτός είναι ο σκοπός και ο πλούτος της ενανθρωπίσεως του Χριστού, που φυλάσσεται μέσα στην Εκκλησία. Με την αποκαλυπτική θεολογία και την εν Χριστώ ζωή ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά.
Να θυμάστε: Ο Παράδεισος είναι για τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Η κόλαση για τους αμετανόητους.
ΠΑΙΧΝΙΔΙ:
