Πρακτική εφαρμογή
Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (Λουκ. 2:22-52) μας πληροφορεί για την παρουσίαση του μικρού Ιησού στον Ναό, 40 μέρες μετά την Θεία του Γέννηση. Ήταν γραμμένο στον Μωσαϊκό νόμο ότι κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί θεωρείται αφιερωμένο στον Θεό. Η Θεοτόκος Μαρία και ο Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ οδηγούν τον Ιησού στον Ναό και προσφέρουν την καθιερωμένη θυσία.Μας κάνει εντύπωση πως ο Κύριος, από τις πρώτες μέρες της Ενανθρωπήσεώς του, ακολουθεί τον νόμο κατά γράμμα: περιτέμνεται την όγδοη μέρα (η Περιτομή του Χριστού εορτάζεται την 1η Ιανουαρίου, μαζί με τη μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου) και παρουσιάζεται στον Ναό όταν σαραντίζει, προσφέροντας την κατάλληλη θυσία. Ήρθε στον κόσμο για να τον σώσει (Ιωάν. 12:47), όχι για να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο (έναν νόμο που ο ίδιος έδωσε άλλωστε στον λαό Του) αλλά για να τον εκπληρώσει (Ματθ. 5:17).
Αλήθεια, εμείς υπακούμε στον νόμο του Θεού; Τον γνωρίζουμε; Και εάν όχι, πού μπορώ να βρω τον νόμο του Θεού; Βρίσκεται μέσα στην Αγία Γραφή, στη Βίβλο. Ο Χριστός ξεκαθάρισε ποια είναι η σημαντικότερη εντολή του νόμου: η χωρίς όρια, η ολοκληρωτική αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο (Λουκ. 10:27). Αν τηρήσουμε αυτή την εντολή, γινόμαστε μιμητές του Κυρίου και των Αγίων.
Κάτι άλλο που προκαλεί εντύπωση στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα είναι η προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου για τον πόνο που θα διαπεράσει σαν ρομφαία την ψυχή, την καρδιά της Θεοτόκου. Η Παναγία μας, ο πιο αγνός άνθρωπος, θα νιώσει τέτοιον πόνο που κανένας άλλος δεν ένιωσε ούτε θα νιώσει ποτέ, βλέποντας τον Υιό και Θεό της να κατηγορείται άδικα, να βασανίζεται και τελικά να πεθαίνει πάνω στον Σταυρό.
Ο πόνος είναι συνδεδεμένος με τη ζωή του ανθρώπου από τη στιγμή που εγκατέλειψε τον Παράδεισο. Όλοι θα πονέσουμε σε αυτή τη ζωή, είτε σωματικά είτε ψυχικά.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει τον πόνο για διάφορους λόγους, οι οποίοι πάντα είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας -ποτέ όμως δε θα μας δώσει κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις και τις αντοχές μας. Ας κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού και υπομονή στις δυσκολίες και ας μην ξεχνάμε πως μετά τη Σταύρωση ακολουθεί ΠΑΝΤΑ η Ανάσταση!
Και τώρα ο Σχολιασμός
Τις περισσότερες φορές, πολλοί από εμάς, γιορτάζουμε τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές της Ορθοδοξίας μας, χωρίς να γνωρίζουμε την ουσία και το νόημά τους. Η Υπαπαντή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι μία από τις μεγάλες εορτές της Ορθοδοξίας με δύο νοήματα που μπορεί να αγνοούμε.
Πρώτον η τελετή του σαραντισμού που έγινε τότε με τον μικρό Ιησού και την αφιέρωση Του στον Θεό Πατέρα είναι κάτι που και στα χρόνια τα δικά μας δεν έχει αλλάξει και που τότε οριζόταν από τον Μωσαϊκό Νόμο. Όμως, το βασικό νόημα αυτής της τελετής βρίσκεται στα λόγια του Ίδιου του Κυρίου, που είπε πως δεν ήρθε στον κόσμο για να καταργήσει τους Νόμους, τα ήθη και τα έθιμα αλλά για να τα συμπληρώσει, να τα ανακαινίσει.
Ο Χριστός σεβάστηκε πολύ περισσότερο από τον καθένα, τον άνθρωπο και τις συνήθειες του και δεν ήρθε ως δυνάστης για να ταλαιπωρήσει το δημιούργημά Του και να διχάσει. Όλη Του η επίγεια ζωή ήταν ζωή αγάπης, κατανόησης και συμπόνιας. Άρα, για μία ακόμη φορά και ενώ ήταν ακόμα μωρό, απέδειξε ότι ενανθρωπίστηκε για έναν σκοπό που η διαχρονικότητα του δεν θα πάψει ποτέ να ισχύει. Η ένωση και όχι ο διχασμός. Μέσω του προσώπου Του εκφράστηκε η πεμπτουσία της Ενανθρωπίσεως και του δόγματός μας, που δεν είναι άλλη από την επιστροφή του ανθρώπου εκεί που πραγματικά ανήκει: στην αγκαλιά του Δημιουργού του.
Δεύτερον εκτός από την ευλογία που λαμβάνει το βρέφος με τον πρώτο του εκκλησιασμό και τις ευχές που διαβάζονται, ευλογία λαμβάνει και η μητέρα αυτού.
Η ροπή προς την αμαρτία είναι κοινή για όλους και είναι μέσα στην φύση μας, άντρες και γυναίκες, μεγάλους ή μικρούς. Μέσα, λοιπόν, από την χάρη που παίρνει η κάθε μητέρα ενός βρέφους καταδεικνύεται μια μεγάλη αλήθεια που τείνει να ξεχαστεί.
Για οποιοδήποτε γεγονός της ζωής μας οφείλουμε να ζητάμε την βοήθεια του Θεού και να μην θεωρούμε ότι τα πάντα τα έχουμε καταφέρει μόνοι μας. Το ότι ο Θεός μας καθιστά συνδημιουργούς μέσω της τεκνοποίησης είναι από τις μεγαλύτερες ευλογίες που βιώνει ο άνθρωπος στην ζωή του. Είναι ένα μεγάλο και θαυμαστό γεγονός, μοναδικό για τον κάθε άνθρωπο, είτε είναι γονέας είτε είναι παιδί. Δεν είναι όμως δεδομένο, ούτε συντελείται ερήμην του Θεού με τις δικές μας μόνο δυνάμεις. Όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν από τον Θεό. Και για όλα πρέπει να Τον ευχαριστούμε και να ζητάμε την ευλογία και την χάρη Του.
«Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε οτιδήποτε άλλο πράττετε, πρέπει όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού» (Α΄ Κορ. 10,31)».
