Ο Όσιος Θεοδόσιος έζησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα και καταγόταν από την Μωγαρισό της Καππαδοκίας και ήταν γιος πιστών και ευσεβών γονέων, του Προαιρέσιου και της Ευλογίας. Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού στους Αγίους Τόπους επισκέφτηκε την Αντιόχεια και ζήτησε την ευλογία του Οσίου Συμεών του Στυλίτη (μνήμη 1 Σεπτεμβρίου). Στα Ιεροσόλυμα, αφού μαθήτευσε κοντά στον ησυχαστή Λογγίνο, έγινε μοναχός και ίδρυσε κοινοβιακή αδελφότητα και Μονή που ανήγειρε εκ θεμελίων και έφτασε να φιλοξενεί 700 μοναχούς! Το κοινόβιο χτίστηκε στο μέρος όπου βρίσκεται έως σήμερα το σπήλαιο όπου κρύφτηκαν οι Μάγοι από τον Ηρώδη μετά την προσκύνηση του Χριστού. Με τον υποδειγματικό του βίο έγινε σοφός διδάσκαλος και καθοδηγητής, ένας πραγματικός «καθηγητής της ερήμου».
Όταν χρειάστηκε, ο πράος και ευγενικός Θεοδόσιος ήρθε σε σύγκρουση (εξορίστηκε μάλιστα) με τον ασεβή αυτοκράτορα Αναστάσιο, ο οποίος ακολουθούσε τις μονοφυσιτικές κακοδοξίες του Ευτυχούς -ο Μονοφυσιτισμός ή Ευτυχιανισμός ήταν μια επικίνδυνη αίρεση που υποστήριζε πως η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε και εξαφάνισε την ανθρώπινη φύση Του.
Ο Θεοδόσιος διορίστηκε προϊστάμενος όλων των κοινοβίων της Παλαιστίνης γι’ αυτό και ονομάστηκε Κοινοβιάρχης. Θαυματούργησε όσο ζούσε (έζησε περίπου 105 χρόνια!) και κοιμήθηκε ειρηνικά. Κατά τις τρεις τελευταίες μέρες της ζωής του δίδασκε συνεχώς τους μοναχούς πώς να εργάζονται πνευματικά· μεγάλη σημασία έδινε και στη σωματική εργασία (διακόνημα) των μοναχών του.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν. Θεοδόσιε Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Βίντεο με την ζωή του του Αγίου
Πρακτική εφαρμογή
Ο Όσιος Θεοδόσιος αγωνίστηκε πνευματικά και έφτασε σε ύψη αρετών. Δεν σταμάτησε όμως να εργάζεται και σωματικά στο κοινόβιο που ίδρυσε· απαιτούσε μάλιστα από τους μοναχούς του να αγωνίζονται πνευματικά και σωματικά κάνοντας διάφορα διακονήματα (εργασίες). Ο σοφός ηγούμενος γνώριζε ότι η αργία (τεμπελιά) είναι μήτηρ (μητέρα) πάσης κακίας (κάθε κακού), ας μη ξεχνάμε ότι και ο Κύριος εξάσκησε το επάγγελμα του Ιωσήφ του Μνήστωρος, ο οποίος ήταν ξυλουργός.
Η οκνηρία, η τεμπελιά είναι ένα σοβαρό και ύπουλο αμάρτημα, το οποίο οδηγεί τον άνθρωπο σε σοβαρότερα αμαρτήματα. Εμείς πώς τα πάμε από οκνηρία; Στο σχολείο; Τα έχουμε φορτώσει στον κόκορα; Βοηθάμε την οικογένεια μας (στο σπίτι, στα χωράφια, στη δουλειά); Μήπως τις περισσότερες ώρες της μέρας χαζολογάμε στο διαδίκτυο; Μήπως αργολογούμε (μιλάμε για ανούσια θέματα); Κάνουμε κάτι πνευματικό μέσα στη μέρα; Αλίμονο...
